ΤΟ ΠΟΥΛΙ Ο ΘΕΟΔΟΣΗΣ

“Θα φύγω και με χάνεις,

να δούμε τι θα κάνεις.

Θα φύγεις θα με χέσεις,

Αυτά γεννούν οι σχέσεις”

Ν. Άσιμος

Με το Σταύρο είμαστε φίλοι από πιτσιρίκια. Μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί Δημοτικό, μαζί κολύμβηση, προπονήσεις, βόλτες, τα πάντα. Ο Σταύρος λοιπόν – εξ απαλών ονύχων – ήδη από το Δημοτικό, ήτο προικισμένος με ένα πουλί επικών διαστάσεων. Μετά την προπόνηση στο κολυμβητήριο, όλοι οι πιτσιρικάδες τσίτσιδοι στις ντουζιέρες, κοιτούσαμε ο καθένας, μια το πουλί το δικό μας – με μέγεθος-πακοτίνι στην καλυτέρα των περιπτώσεων – και μια το πουλί του Σταύρου, που θύμιζε Bratwurst σε διαγωνισμό λουκάνικων στο Oktoberfest.

Για να καταλάβεις, μια μέρα μετά την προπόνηση, αποφάσισε όλη η ομάδα να οργανώσει μια τελετή, για την ονοματοδοσία του πουλιού του Σταύρου. Η βάφτιση έλαβε χώρα με κάθε επισημότητα, πίσω από τα γκολπόστ του πόλο στην πισίνα – περηφανεύομαι να λέω ότι υπήρξα ο νονός – και το πουλί πήρε το όνομα Θεοδόσης, προς τιμήν του ιδιοκτήτη της καντίνας απέναντι από τον Ηλυσιακό, που ήταν ένα δίμετρο θεριό, μαυριδερός, χοντρός και πάντα με το καλό το μπινελίκι στο στόμα.

Όσο μεγαλώναμε λοιπόν, μεγάλωνε και το πουλί του Σταύρου, ίσως όχι εκθετικά – γιατί τότε θα μιλούσαμε για σωλήνα πυρόσβεσης – αλλά σίγουρα θεαματικά, φτάνοντας στο τέλος της εφηβείας σε διάσταση προβοσκίδας νεογέννητου ελέφαντα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς ρόλο έπαιξε αυτό το πουλί ο Θεοδόσης, πάντως ο Σταύρος ασκούσε πάντα μια ακαταμάχητη γοητεία στις γυναίκες (αλλά και στους άντρες, να τα λέμε κι αυτά), τις τραβούσε με ένα τρόπο μαγικό, όπως τα φλαμίνγκο τον κάγκουρα. Και τον Σταύρο δεν τον έλεγες και εκλεκτικό. Με βασικό κριτήριο την ορατή αρτιμέλεια, ο Σταύρος πήγαινε, περίπου με ό,τι ανέπνεε. Πέρασαν λοιπόν από τα σεντόνια του Σταύρου άπειρα θηλυκά και αρσενικά, κάθε ηλικίας, φυλής, σωματοδομής, χρώματος, ύψους, βάρους, όγκου και έκτασης Ε9. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα έπρεπε ίσως να προσθέσουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία του Σταύρου προς τα μεγάλα βυζιά, που μόλις τα έβλεπε του κοβόταν η γλώσσα, όμως ακόμα κι αυτό το κριτήριο δεν ήταν απόλυτο, καθώς πολλές από τις επιλογές του Σταύρου δεν δικαίωναν αυτή την προτίμηση.

Μέχρι που γνώρισε την Πόπη. Με την Πόπη έρωτας τρελός. Λέγαμε όλοι, “μπράβο Πόπη, που εξημέρωσες τον Θεοδόση!”. Η Πόπη ρωτούσε “ποιόν Θεοδόση?” και εμείς της λέγαμε ότι Θεοδόσης ήταν το παρατσούκλι του Σταύρου, όταν είμασταν μικροί.

Με την Πόπη, ζωάρα. Παιδιά δεν κάνανε, αλλά κάνανε σπίτια. Αρχιτέκτων ο Σταύρος, πλουσία οικοκυρά η Πόπη, δεν αργήσαν να σηκώσουν την πρώτη τους πολυκατοικία. Ο Σταύρος την ονόμασε “Θεοδόσης 1”, γεγονός που ενθουσίασε όλη την ομάδα, πλήν του πεθερού του. Ο πεθερός του, ένα θρήσκο, πάμπλουτο και μοχθηρό γερόντι και χήρος καριέρας, δεν τον έβλεπε με καλό μάτι το Σταύρο. Πολιτικός μηχανικός ο ίδιος, συνήθιζε να λέει κακιασμένα “Ξέρετε ποιος είναι ο ορισμός του αρχιτέκτονα? Αρχιτέκτονας είναι αυτός που δεν είχε αρκετά αρχίδια για να γίνει πολιτικός μηχανικός, αλλά δεν ήταν και αρκετά πούστης, ώστε να γίνει ντεκορατέρ”. Τόσο γλυκούλης. Απορούσαμε στην παρέα με την ψυχραιμία του Σταύρου, που γελούσε ανεξίκακα και δεν σηκωνότανε να πετάξει έξω τον Θεοδόση και να αρχίσει να κυνηγάει τον γέρο, γύρω γύρω από τη ροτόντα. Για καλή τύχη όλων, το υποχθόνιο γραϊδιο απεβίωσε γρήγορα στας αιωνίους μονάς, αφήνοντας το ζευγάρι και τον Θεοδόση απερίσπαστους στον έρωτά τους.

Όμως η ζωή έχει το κακό συνήθειο να μην παραμένει για πάντα ζωάρα και έτσι, λίγα χρόνια αργότερα, εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα στη ζωή του ζευγαριού. Να κάτι καβγαδάκια, να κάτι “θα κοιμηθώ στον καναπέ”, να κάτι “τι έχεις? τίποτα”, το πράγμα μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Μια μέρα μαζευτήκαμε με την παρέα στο γυμναστήριο (παρατσούκλι του σουβλατζίδικου που είχε ανοίξει ο επιχειρηματικός δαίμων της παρέας) και ο Σταύρος μας το έσκασε το παραμύθι. Μάγκες, διαζύγιο. Με την Πόπη τέλος. Βρε πώς, βρε γιατί, βρε μήπως έχεις γκόμενα, βρε μήπως έχει γκόμενο, βρε μήπως χάλασε ο Θεοδόσης, τίποτα. Σιγή ιχθύος ο Σταύρος.

Στους μήνες που ακολούθησαν, τα απόνερα του διαζυγίου έλαβαν εκρηκτικές διαστάσεις, φτάνοντας πλέον στις δικαστικές αίθουσες. Έκπληκτη η Πρόεδρος άκουγε τις διηγήσεις της Πόπης για τις άρρωστες ορέξεις του Σταύρου, εμπλουτισμένες με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον βουβό και ανυπεράσπιστο Θεοδόση, αλλά και για τις πολυκατοικίες του Σταύρου, που τις έχτιζε με δικά της λεφτά αλλά μετά τις έγραφε στο όνομά του. Η Πρόεδρος έριχνε κλεφτές, δύσπιστες ματιές προς το μέρος του “κατηγορούμενου”, σαν να προσπαθούσε να ζυγίσει τον Σταύρο, την αλήθεια, ή τον Θεοδόση, δύσκολο να καταλάβεις.

Η βασική κόντρα πάντως, δεν αφορούσε τον Θεοδόση-πουλί, αλλά τον (ντεμέκ) Θεοδόση 5, μια πολυκατοικία στο Μαρούσι 8 ορόφων, το καμάρι του Σταύρου και των βορείων προαστίων εν γένει. Η μεν Πόπη διεκδικούσε όλον τον Θεοδόση 5 για τον εαυτό της, ο δε Σταύρος κλαιγόταν ότι “ο Θεοδόσης 5 είναι όλη μου η περιουσία, τον έχτισα με δικά μου λεφτά, αφού πούλησα τον Θεοδόση 1, 2, 3 και 4, μόνο αυτός μου απέμεινε”, αποκρύπτοντας βεβαίως την ύπαρξη του ορίτζιναλ Θεοδόση.

Η καταστροφή επήλθε όταν εκλήθη ο Σταύρος να καταθέσει. Η Πρόεδρος, για κακή του τύχη, διέθετε ένα ζευγάρι θηριώδη βυζιά, που αμέσως κίνησαν το ενδιαφέρον του – σιωπηλού και ήσυχου μέχρι πρότινος – Θεοδόση. Του Σταύρου του κόπηκε η λαλιά. Μάταια προσπαθούσε η Πρόεδρος – “μην αγχώνεστε, πέστε το με δικά σας λόγια”, μάταια ο συνήγορος “έχετε μείνει άφωνος από τις ψευδείς καταγγελίες της πρώην συζύγου σας, το καταλαβαίνω, ηρεμείστε”. Τίποτα. Ο Θεοδόσης όρθιος και ο Σταύρος μούγκα. Η απόφαση ήταν καταπέλτης:

Από εννιά διαμερίσματα στον Θεοδόση 5, ο Σταύρος έμεινε με ένα δυάρι στον πρώτο όροφο, την Υ-18 αποθήκη του υπογείου, και τον απορημένο Θεοδόση που θα έπρεπε πλέον να στριμωχθεί μαζί με τον Σταύρο στα 39 τετραγωνικά του Α -12 διαμερίσματος στο Αμαρούσιον Αττικής.

Το βράδυ ο Σταύρος δεν ήρθε στο γυμναστήριο. Κάτσαμε η παρέα και φάγαμε, σκάσαμε ένα μπαφάκι, συζητήσαμε τα σταυροποπικά, τσακωθήκαμε λίγο για το αν η απόφαση ήτανε δίκαιη, αν έφταιξε ο Σταύρος ή η Πόπη, αλλά στο τέλος συμφωνήσαμε όλοι ότι, είτε είσαι πουλί, είτε βυζί, είτε πολυκατοικία, το μέγεθος σίγουρα μετράει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, ότι θα σου αποφέρει και τα καλύτερα των αποτελεσμάτων.

* Η ζωγραφιά: “Ο Θεοδόσης, ο καντινιέρης του Ηλυσιακού” Μολύβι, παστελ και γκουάς στο μπλοκάκι. Δια χειρός magicos του The One and Only Βασίλης Γιοκουσκουμτζόγλου !

** Μουσική Υπόκρουση: Εισβολέας – Έχω το θέμα μου