Ο Δάσκαλος, η θεία η Κούλα και η Θάλασσα

“Μια μέρα καθόμουν και σκεφτόμουν σχεδόν απελπισμένος. Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου και μια φωνή μου είπε με βεβαιότητα: “Ευθύμησε, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να ειναι χειρότερα”. Ευθύμησα λοιπόν, και τα πράγματα στ’ αλήθεια έγιναν χειρότερα.”
James Hagerty

“Μπάνιο κάνουν μόνο τα πιτσιρίκια και οι τρελοί, και εγώ τρελή δεν είμαι”, καμάρωνε η θεία η Κούλα από το Ασίζι. Εκατό μέτρα το σπίτι της από το γιαλό, αλλά στη θάλασσα δεν έμπαινε με καμία κυβέρνηση. Όταν έβλεπε μεγάλους ανθρώπους να πηγαίνουν για μπάνιο, τους κοίταζε με το βλέμμα συνταξιούχου συνταγματάρχη, που κόλλησε με την Cortina σε συγκέντρωση του Gay Pride.

Δυστυχώς όμως, όπως λένε και στο Βραχάτι, Lord works in mysterious ways, κι η θεία η Κούλα αναγκάστηκε- υπέρ υγείας, κατά τον εκκλησιαστικό όρο – να ξεκινήσει μπάνια. Όταν άκουσε τη συμβουλή του γιατρού “Μπάνια χρειάζεσαι κυρά-Κούλα, για να σπάσουν τα άλατα”, μουρμούρισε κάτι σε μια ακατανόητη γλωσσική εσπεράντο γεμάτη lee και nee – αν ήταν σε σήριαλ, θα πέρναγαν από κάτω υπότιτλοι – και έδιωξε το γιατρό χωρίς παγωμένο νερό και γλυκό συκαλάκι, γεγονός που ισοδυναμεί σχεδόν με χριστοπαναγία, στα Κουλίστικα.

Όταν ξεκινούσε η Κούλα για τη θάλασσα, νόμιζες ότι ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στη Μελβούρνη. Ποιός? Η Κούλα, που η μόνη φορά που είχε τολμήσει να εξέλθει του Νομού Κορινθίας ήταν στα μικράτα της, για ένα γάμο μιας ξαδέρφης της στην Ακράτα. Είχε που λες τη τσάντα με τα μπανιερά της, τις αλλαξές, την πετσέτα, έξτρα γκιλότα, κόπιτσες, τσιμπιδάκια, παντοφλάκια θαλάσσης, σκουφάκι προστασίας κομμώσεως, σετ ξεματιάσματος, κουλούρα, σα να λέμε ένα κινητό Jumbo, σε βερσιόν country-chick Βλαχοπούλου.

Το μπάνιο – το καθαρό μπάνιο, με όλο το σώμα βυθισμένο στο νερό, πλην κουρούπας – βαστούσε ένα δεκάλεπτο το πολύ, αλλά με τα πήγαινε-έλα, βάλε-βγάλε, λύσε-μαλλί-δέσε μαλλί-τράβα μαλλί, όλη η διαδικασία πλησίαζε το δίωρο. Μαρτύριο του Ιώβ για την Κούλα.

Όταν πολλές φορές την πετυχαίναμε στο δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι, τη ρωτούσαμε με τον Δάσκαλο, “Πώς ήταν η θάλασσα, θεία?”, επίτηδες, για να μας απαντήσει ένα εκνευρισμένο “Καlee”, και να σκάσουμε στα γέλια.

Τα μπάνια στο μόνο που τη βοηθήσανε την Κούλα, ήταν ότι της δώσανε την ευκαιρία για μια δεύτερη απόδραση από τον Νομό Κορινθίας, ένα μεσημέρι Ιουλίου με μαΐστρο τρελό, που η θάλασσα την ξέβρασε, ξεμαλλιασμένη και μισοπνιγμένη μέσα στην κουλούρα της, στο Αλεποχώρι του Νομού Αττικής. “Τον αleeτη τον Ρουφογάlee, δεν είν’ γιατρός αυτός, φονιάς είναι”, έλεγε και ξανάλεγε. Από τότε, η Κούλα ούτε σε παραλιακό ταβερνάκι δεν ξαναπάτησε.

Σήμερα, φλερτάροντας πλέον τα πενήντα, κατεβαίνουμε κι εμείς με το Δάσκαλο στη θάλασσα με τα παιδιά. Ζαλωμένοι πετσέτες, κινητά, τάμπλετ, φορτιστές, power banks, laptops, ένα κινητό Public σα να λέμε, σε βερσιόν κακοφορμισμένου Κωνσταντάρα. Στη θάλασσα δε πολυμπαίνουμε. Το μπάνιο – το καθαρό μπάνιο, με τα γκογκόφια μέσα – βαστάει κανά δεκάλεπτο το πολύ. Καθόμαστε στη σεζλόνγκ, πίνουμε μπίρες και αναπολούμε νοερά τη θαλασσοδαρμένη διαδρομή της θείας της Κούλας, εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου προς το μαγευτικό Αλεποχώρι.

Κάποιες φορές, μας ρωτάνε τα παιδιά “Μπαμπά, δε θα ξαναμπείς?”, μάλλον επίτηδες, για να τους απαντήσουμε αυστηρά “Σε leeγο, περιμένουμε νάρθει η παραγγεleeα”, που φυσικά είναι ψέμα ξετσίπωτο, και που ισοδυναμεί σχεδόν με χριστοπαναγία, στα Δασκαλίστικα.

* Η ζωγραφιά: Η θεία η Κούλα, δια χειρός και τώρα και πάντα και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν, του αδερφού Βασιλείου Γιοκουσκουμτζόγλου.

** Μουσική Υπόκρουσις: Θα κλείσω τα μάτια – Γ. Μπιθικώτσης