Μιχαλακοπούλου και Ξενίας

“No one ever does live happily ever after, but we leave the children to find that out for themselves.”

Stephen King, Wolves of the Calla

Μαξιλαράκι λαιμού παιδικό, που έπεσε μάλλον από κάποια βιαστική μαμά, βγάζοντας τα παιδιά από το αυτοκίνητο. Ένας κύριος το σήκωσε από το πεζοδρόμιο και το απίθωσε στη μάντρα, μπροστά στο σημείο που το βρήκε.

Μιχαλακοπούλου και Ξενίας.

Τα δυό ποντίκια, η καρδιά και το τυρί τους.

Βρώμικα και πατημένα από τους περαστικούς, αλλά μυρίζουν ακόμα πλαστικό αυτοκινήτου και σβέρκο παιδικό. Περιμένοντας τη μαμά που τα έχασε, ή έστω μια ανάδοχη οικογένεια, ένα επόμενο αφράτο λαιμουδάκι.

Δύο ποντίκια γελαστά, που κρατάνε μια καρδιά και που περιφέρουν το τυρί τους από λαιμό σε λαιμό, από αυτοκίνητο σε πεζοδρόμιο, από το πεζοδρόμιο στο επόμενο σπίτι, στο επόμενο αυτοκίνητο και πάει λέγοντας. Σε μια διαδρομή, όχι πάντα ανέφελη, αλλά σίγουρα παρεϊστικη, συναρπαστική και ανάλαφρη.

Στο τέλος αυτής της διαδρομής, θα βρεθούνε, πάλι μαζί, σε κάποιο μπλε κάδο ανακύκλωσης, χρησιμοποιημένα, βανδαλισμένα, σκισμένα, βρώμικα, αλλά ραμμένα ακόμα μαζί.

Κάπως έτσι μάλλον θα έπρεπε να ζούμε. Και – ακόμα περισσότερο – κάπως έτσι μάλλον θα ήταν ωραία να φεύγουμε.

Τα δυό ποντίκια μαζί, η καρδιά και το τυρί τους.

Of Mice and Men, που έγραφε κι ο Γιαννάκης.

* Μουσική Υπόκρουσις: Λ. Μαχαιρίτσας – Τερατάκια Τσέπης