Ψεύτη Ντουνιά

Barba non facit philosophum*

Κάτσαμε κάτω από το Δέντρο σε κύκλο. Ο Δάσκαλος είχε προτείνει αρχικά να κάτσουμε όλοι περιμετρικά γύρω από το Δέντρο, αλλά στην ανατολική πλευρά υπήρχε ένας μικρός κάκτος και θα ήταν άδικο να πρέπει κάποιος να βάλει τον κώλο του πάνω σε ένα κάκτο, όσο μεγάλη κι αν είναι η επήρεια του διαλογισμού και όσο μικρός κι αν είναι ο κάκτος.

Καθισμένοι λοιπόν κάτω από το Δέντρο οκλαδόν, με τις κοιλιές ανάμεσα στα πόδια, αρχίσαμε να αναπνεύουμε ρυθμικά, εισπνοή- εκπνοή, μέχρι που φτάσαμε σε απόλυτη χαλάρωση ψυχής, σώματος και πνεύματος.

Ο Δάσκαλος, με τα μάτια κλειστά, τις παλάμες πάνω στα γόνατα, φαινόταν σαν να μην ακουμπάει στη γη, ένα αερικό που πλανάται απαλά, “σαν ανοιξιάτικο αεράκι του Επιταφίου, ή σαν προσευχή μικρού παιδιού” που έλεγε κι ο Χατζηδάκις.

Με την βαθιά, ήρεμη, καθηλωτική του φωνή, μας ρώτησε:

– Ποιός έκλασε?

Δεν απάντησε κανείς, αλλά ο αερισμός πρέπει να συνεχίστηκε για κανένα τέταρτο ακόμη, αθόρυβα και σταθερά.

Ο Δάσκαλος, προς έκπληξη όλων μας, κατηγόρησε την Σαμάνθα.
Η Σαμάνθα, μακράν ο ωραιότερος κώλος της αίρεσης, ήταν για κάποιο λόγο υπεράνω πάσης υποψίας, γιατί έμοιαζε πραγματικά απίθανο ένας τόσο ζουμερός κώλος να έχει τόσο κακές συνήθειες, άσε δε που δεν μπορείς να φανταστείς ότι έκλασε κάποιος που τον λένε Σαμάνθα, κάπου κάτι δεν κολλάει.

Η Σαμάνθα, αφού αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι εκείνη το έκανε, γαμωσταύρισε ευγενικά το Δάσκαλο και αποχώρησε από τον κύκλο.
Ρωτήσαμε το Δάσκαλο γιατί την έβγαλε στο βουρδούγιο και μας απάντησε ήρεμα:
“Μια ψυχή που δεν εννοεί να χαλαρώσει, αναστατώνει και τις υπόλοιπες ψυχές. Να θυμάστε ότι ένα κλαδί που δεν ανθίζει το κόβεις, όσο πράσινο κι αν είναι το δέντρο.”

Ένιωσα σαν να είχα πάρει ένα μάθημα ζωής.

Δεν πέρασαν όμως 2 λεπτά κι η αντιαισθητική μυρωδιά έκανε και πάλι αισθητή την παρουσία της. Αυτή τη φορά, ο Δάσκαλος κατηγόρησε τον Βαγγέλη. Περηφανεύομαι να λέω ότι έχω πολύ καλό ένστικτο και πράγματι τον είχα υποπτευθεί κι εγώ τον Βαγγέλη, θες επειδή ήταν κρεοπώλης, θες επειδή τον είχα δει σε άλλη συνεδρία να τρώει κρυφά πιτόγυρα, δεν ξέρω, αλλά πάντως τον είχα κατατάξει ψηλά στη λίστα των υποψηφίων κλανιέρ.

Ο Βαγγέλης έκανε να κινηθεί απειλητικά κατά του Δασκάλου, κοιτώντας τον με τα γεμάτα έκπληξη, αηδία και αποτροπιασμό μάτια, που θα κοίταζε ο Λουκ Σκάιγουοκερ, αν στα μισά του Star Wars εμφανιζόταν ο Kάτμαν και του έλεγε “I’m your Daddy”. Με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων, ο Βαγγέλης εκδιώχθη και το επεισόδιο έληξε εκεί.

Με την αποχώρηση και του Βαγγέλη, νιώσαμε όλοι μια ανακούφιση αλλά και ένα ρίγος αμφιβολίας. Άραγε καταλάβαινε ο Δάσκαλος ότι πιστεύαμε ότι ο άδικος εξευτελισμός της Σαμάνθας ήταν μαλακία, πιο χοντρή κι από ψιλικατζού στο Δήλεσι?

Σαν να κρυφάκουσε τις σκέψεις μας, ο Δάσκαλος είπε σιγά:
“Στο Δέντρο της ζωής, κάθε φύλλο έχει την αξία του. Μα μεγαλύτερη αξία έχει το ίδιο το Δέντρο. Επίτηδες έδιωξα τη Σαμάνθα, ήθελα να δώσω την ευκαιρία στο Βαγγέλη να επανορθώσει. Δεν το έκανε. Είδα στα μάτια του την ενοχή και τότε σιγουρεύτηκα. Μερικές φορές στη ζωή, πρέπει να θυσιάσεις έναν αξιωματικό για να αιχμαλωτίσεις τη Βασίλισσα.”

Ο Δάσκαλος μας είχε δώσει ένα δεύτερο μάθημα ζωής.

Για να χαλαρώσει η ένταση, παρενέβη ο Γιατρός, που πρότεινε να ανάψουμε ινδικά στικς και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί ένα καρμικό τραγούδι, βγάζοντας ταυτόχρονα το μπουζούκι του και αρχίζοντας να μας παίζει το «Ψεύτη Ντουνιά», του Χατζηχρήστου. Πριν προλάβει να βρει το σι μινόρε για το κλείσιμο, η θανατηφόρα εσάνσς μας τρύπησε σαν παραμάνα. Ο Δάσκαλος δεν έχασε την ευκαιρία και ξεχύθηκε σαν δεξί εξτρέμ εναντίον του Γιατρού, κατηγορώντας τον ότι επίτηδες έπαιξε μπουζούκι, για να καλύψει τον θόρυβο των αερίων του. Ο Γιατρός αποχώρησε αμίλητος, μπήκε στο αυτοκίνητο, πέρασε αφρενάριστος τα διόδια του Κιάτου, εμβόλισε ένα περιπολικό στο ύψος του Ζευγολατιού και έφτασε ήρεμος στο Μετροπόλιταν του Νέου Φαλήρου σε μια ώρα και δέκα λεπτά, σπάζοντας πανηγυρικά το προσωπικό του ρεκόρ και προλαβαίνοντας να σώσει και την περιπτερού έξω από το Καραϊσκάκη που έπαθε έμφραγμα μυοκαρδίου την ώρα που τακτοποιούσε τα φουντούνια.

Όμως η διαδικασία κάτω από το δέντρο δεν σταμάτησε εκεί.

Η μυρωδιά επέμενε πεισματικά πάρα τις διαδοχικές αποχωρήσεις, ο Δάσκαλος κατηγορούσε κάθε φορά κι έναν άλλο μαθητή, ο μαθητής έφευγε, ο Δάσκαλος εκφωνούσε ένα απόφθεγμα κι ο κύκλος στένευε όλο και περισσότερο, μέχρι που κατέληξε σε τετράγωνο.

Στις 4 γωνίες είχαμε ακροβολιστεί ο Δάσκαλος, το Δέντρο, εγώ και ο κάκτος. Με την αποκρουστική μυρωδιά να εξακολουθεί να τρυπώνει στα ρουθούνια μου και έχοντας εμπειρικά αποκλείσει το Δέντρο και τον κάκτο, το μυαλό μου έπαιζε με την τρομακτική ιδέα να είναι υπεύθυνος ο ίδιος ο Δάσκαλος.

Τις αηδιαστικές αυτές σκέψεις ήρθε να διακόψει η κυρά-Μαρία, η οικονόμος του Δασκάλου, η οποία μας ενημέρωσε ότι το φαγητό ήταν έτοιμο, ότι οι καλεσμένοι είχαν αποχωρήσει και ότι μόλις είχε φύγει ο τεχνικός, χωρίς δυστυχώς να καταφέρει να λύσει το πρόβλημα στην αποχέτευση.

Κοίταξα το Δάσκαλο, ο οποίος σηκώθηκε ατάραχος και χάιδεψε το Δέντρο.

“Να λοιπόν”, είπε ο Δάσκαλος, “που το Δέντρο της Ζωής έδωσε άλλο ένα μάθημα”.
“Και τι μάθημα ήταν αυτό, Δάσκαλε?” τον ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
Εκείνος με κοίταξε με συμπάθεια και μου απάντησε χαμηλόφωνα:
“Ότι το δέντρο της ζωής είναι γεμάτο δυσκολίες, αδικίες, ευέξαπτους μαθητές και κακούς τεχνικούς αποφράξεων.

Ήταν ένα μάθημα για μένα”.

* To γένι δεν κάνει τον φιλόσοφο.

** Η φωτό: εμβολισμένο περιπολικό στην ΝΕΟ Αθηνών-Πατρών, λίγο πριν την Αρχαία. Για τη συγκεκριμένη φωτό, θα ακολουθήσουν δύο ακόμα αναρτήσεις από την δίδα Nora Watson και τον αγαπημένο Βασίλη Γιοκούς.

*** Μουσική Υπόκρουσις: Ο Γιατρός παίζει τον Ψεύτη Ντουνιά, δευτερόλεπτα πριν τον κατηγορήσει ο Δάσκαλος και αποχωρήσει από τον κύκλο.