Η Απαγωγή του Δασκάλου

Si metrum non habet, non est poema*

Για τους κατοίκους της Ανδρομέδας, οι άποικοι της Γης ανέκαθεν παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τον Γενάρη του 2018, σε μια καταδρομική επιχείρηση στα Μελίσσια, οι Ανδρομήδες κατάφεραν να απαγάγουν το enfant gate του ανθρώπινου είδους και να το μεταφέρουν μυστικά στα εργαστήριά τους στο Δυόν της Ανδρομέδας, μια μικρή κωμόπολη που είχε ιδρυθεί από σκληροπυρηνικά πρωτεσταντικά Βρίλ, τον δεύτερο αιώνα πρό Λιακόπουλου.

Απίθωσαν το Δάσκαλο στο παγωμένο χειρουργικό τραπέζι και τον έδεσαν προσεκτικά στις τέσσερις γωνίες. Εκείνος τους παρατηρούσε προσεκτικά μέσα από τα στρογγυλά – σα βυζιά πορτορικάνας – γυαλιά του, ήρεμος, ατάραχος, πράος, γαλήνιος και άλλα κοσμητικά επίθετα.
Ένα τεράστιο μηχάνημα κατέβηκε από την οροφή και αγκάλιασε το κρανίο του Δασκάλου, μια νοσοκόμα με βινύλ φουστίτσα του έκανε μια ένεση και ο γιατρός Ανδρομήδας του πήρε την πίεση (9-15, τσιμπημένη λόγω πρόσφατου στιφάδου). Μια τεράστια οθόνη εμφανίστηκε στον τοίχο, ένας νάνος πατούσε μανιακά κάτι πλήκτρα και μια ρομποτική φωνή διαπέρασε το δωμάτιο:

“Αν-θρω-πε, ξε-κί-σε να α-πα-γγέ-λεις”.

Ο Δάσκαλος παρέμεινε σιωπηλός, όλη η ιατρική ομάδα του Memorial Dyon Hospital κρεμόταν από τα χείλη του, ο Δάσκαλος έκανε να γείρει λίγο το κεφάλι του και ψιθύρισε:

“Ο Λευτέρης μές το αλώνι,

χτίζει ανώγεια και κατώγεια.”

Στην οθόνη πρόβαλαν κάποια σύμβολα και αριθμοί, οι γιατροί κούνησαν απογοητευμένοι την κουρούπα τους, η νοσοκόμα ίσιωσε λίγο τη φουστίτσα της, η φωνή επανέλαβε επιτακτικά το “ξεκίνα να απαγγέλεις”, ο Δάσκαλος το χαβά του, κράτησε αυτή η τρέλα κανένα τρίμηνο γεμάτο, η οθόνη κόντευε να κρασάρει από τους υπολογισμούς,ο νάνος πήγε και ξαναπήγε για κατούρημα, μη σας τα πολυλογώ, κάποια στιγμή τον εφορτώσανε το Δάσκαλο πίσω στο διαστημόπλοιο, κι ο Αρχιγιατρός έκλεισε πίσω του την πόρτα του ιπτάμενου δίσκου μουρμουρίζοντας “ελέμπρεν ντάκ, ντέρεν πακ ντε πακ”, που σημαίνει “την ψυχή μας έβγαλε ο πούστης”, στα ανδρομενίστικα.

Ανήμερα Σαββάτο του Λαζάρου, ένας ιπτάμενος δίσκος πάρκαρε το Δάσκαλο στο σπίτι του Πόκου, τυλιγμένο σε ένα κόκκινο σεντόνι (βλέπε φωτό), όπου και στήθηκε ένα μικρό πάρτι προς τιμήν της επιστροφής του Δασκάλου. Μετά από αρκετά μπουκάλια σιράκ – το απαραίτητο καύσιμο για να λειτουργήσει ο Δάσκαλος – τυλιγμένος στον καπνό του πούρου και αγκαλιά με μια δροσερή παρουσία, απήγγειλε τραυλίζοντας ένα από τα πρώτα του ποιήματα (της ροζ περιόδου του Δασκάλου)

“Ο Γιαννάκης με τα λόγια,
χτίζει ανώγεια και κατώγεια,
Κι ο Λευτέρης μες το αλώνι,
με την πούτσα του μαλώνει.”

Όλοι χειροκρότησαν ζωηρά κι η βραδυά έκλεισε με προφιτερόλ και τραγούδια της Μπέμπα Μπλάνς, από τον πρώτο της δίσκο.

Κάπου μακριά, σε ένα παράλληλο αστέρι, ένας αρχιγιατρός απέλυε έναν νάνο για κακή επιλογή ανθρωποειδούς.

Δάτς λάιφ.

* αν δεν κάνει ομοιοκαταληξία, δεν είναι ποίημα.

** Η ζωγραφιά: Ο Δάσκαλος στην Ανδρομέδα