Δόκτωρ Müller, Είμαι Χάλια

“Αυτός ο εκσυγχρονισμός είναι σαν τον Σημίτη – Άσχημος, κοντός και με ελιά στη μύτη.”

(Παλιό σύνθημα σε πορεία)

“Δεν θα σας απασχολήσω πολύ, μην ανησυχείτε, έχω αφήσει και στο σπίτι να σιγοβράζει το κότσι, με 350 χοληστερίνη μου θέλει και κότσι ο αχαΐρευτος. Θα μου κουβαλήσει την αδερφή του την Τασία απόψε, να της κάνουμε τραπέζι. Και θα έρθει και ο άντρας της φυσικά. Άλλο ζώον όρθιο αυτός. Και τρέεεεχει ο μαλάκας να ψωνίζει, να μαγειρεύει και να καθαρίζει την κόπρο του Αυγείου. Και ο κύριος, ζωάρα.

Μπαοκάρα και καφενείο. Και με ρωτάς μετά γιατρέ αν είμαι καλά. Όχι, δεν είμαι καλά. Χάλια είμαι. Τα νεύρα νερό. Για να καλοπερνάει ο πασάς, τραβιέμαι εγώ στους τρελογιατρούς, που λέει ο λόγος δηλαδή τρελογιατρούς, μη το παίρνετε προσωπικά, στους ψυχιάτρους.

Πάω, που λέτε προχθές στην Καίτη, στο κομμωτήριο ντε, στη γωνία, ξέρετε ποιά Καίτη, αυτή που σας έλεγα τις προάλλες?, που έχει πλαγιάσει με όλη τη Νέα Σμύρνη?, δε τη θυμάστε, καλά δε χάνετε και τίποτα, τέλος πάντων – κατά βάθος είναι χρυσό κορίτσι – πάω στην Καίτη λοιπόν γιατί μου έχει γίνει το μαλλί τζίβα, να έχει φτάσει η ψαλίδα στο σκαλπ.

Καλέ, μου κάνει, τι πάθατε κυρία Μαρία, έχετε γίνει σαν πεκινουά που το λούσανε με ηλιέλαιο, νάχει φριάξει το κορίτσι. Κάνε κάτι παιδάκι μου, της λέω, αρπάει αυτή βούρτσες, ψαλίδια, βαφές, στην τσίτα εγώ, λέω μέσα μου ηρέμησε Μαρία, ανέπνευσε όπως σου έδειξε ο γιατρός, 4-7-8, 4-7-8, πάρε μια εσπρέσσο να διαβάσεις τα νέα, εκεί που ξεκινάει να με λούσει και έχω χαλαρώσει, τσουπ βαράει το κινητό.

Ο μεγάλος. Θέλει λέει να πάει με το Λενάκι Χριστούγεννα στο Παρίσι. Το έχεις δει το Λενάκι, γιατρέ? Α, χάνεις. Εισαγωγή από Κίεβο. Να, κοίτα, να σου δείξω φωτογραφία της στο φέισμπούκ. Δες εδώ, εξαλλοσύνες και σκέρτσα. Καρντάσιαν. Η φούστα μέχρι τη μήτρα. Δεν είναι φούστα αυτό που φοράς, κοπέλα μου, της λέω. Ζώνη είναι. Να, εδώ δες! Τα βυζιά έξω και νιώθει βαθυστόχαστη λέει, στην τοποθεσία Ελαφόνησος, σε παραλία γυμνιστών. Τι βαθυστόχαστη, που μόνο το βίντεο από την κολονοσκόπηση στο σισμανόγλειο δεν έχει ανεβάσει. Ρεζιλίκια. Και του τα έχω πει. Να πω ότι δεν του τα έχω πει, να πω μάλιστα. Εγώ, του κάνω, γιός μου είσαι, αλλά είμαι αντικειμενικιά. Αυτή η γυναίκα δεν κάνει για σένα. Εμένα λίγο με νοιάζει. Εμένα θα κοροϊδεύουν? Εσένα θα βγάλουνε στο βουρδούγιο. Το ξέρεις ότι δεν επεμβαίνω. Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. Μη έρθεις όμως κλαίγοντας μετά, μαμά είχες δίκιο, γιατί θα σου φέρω το ταψί με τα γεμιστά κουκούλα.

Τώρα ντε και σώνει να πάνε Παρίσι. Πού θα πας παιδί μου Γαλλία με αυτό το τσόλι?, θα γίνουμε ρεζίλι διεθνώς. Αυτή βγαίνει από το Μπουρνάζι και στρίβει Λεωφόρος Αθηνών και Λένορμαν και της ζητάνε διαβατήριο. Είναι τώρα αυτή για Παρίσια? Μνήσθιτί μου Κύριε. Και να του δώσω και 400 ευρώ. Μάνα είμαι του λέω, δεν είμαι ΑΤΜ, δηλαδή συγγνώμη, να κάνω εγώ το σκατό μου παξιμάδι, για να μου γυρνάς εσύ με την Ουκρανή στα Παρίσια? Με ξένο κώλο τον πούστη, Κωστάκη? Ε μα, με έφτασε το παλιόπαιδο μέχρις εδώ. Να σκάσω ήμουνα. Και τι γυρνάει και μου λέει ο σατανάς? Αν δε μου τα δώσεις εσύ, θα τα ζητήσω μεθαύριο από τη νονά μου, από την Τασία δηλαδή, που θα μου έρθει απόψε να φαρμακώσει στο σπίτι. Με πιάνουν κάτι κλάματα, αφού να φανταστείς η Καιτούλα η κακομοίρα τρόμαξε το δόλιο, τι πάθατε κυρά Μαρία, να σας φτιάξω ένα λούνγκο δυνατό να συνέλθετε, σου λέει μη μου πάθει κανένα ντουβρουτζά η κωλόγρια μέσα στο κομμωτήριο και έχουμε άλλα. Τέλος πάντων, θα δούμε του λέω και του το κλείνω, πίνω και μια γουλιά από τον καφέ που μου έφερε η Καιτούλα, πετιμέζι, πάλι αναπνοές, 4-7-8, 4-7-8, πάλι ασκήσεις χαλάρωσης, να μου κάνει και σιάτσου η Καίτη στις ωμοπλάτες, τσούπ, νάτο πάλι το κινητό, λέω αυτός θάναι πάλι, να μου αρχίσει τις γαλυφιές.

Το αρπάζω – έξαλλη τώρα εγώ, να σκοτώνω άνθρωπο – ΤΙ ΘΕΣ ΠΑΛΙ ΒΡΕ ΤΕΡΑΣ!?, ουρλιάζω (να με κοιτάνε οι άλλες κυρίες, θα με περάσανε για τρελή), έλα μαμά τι έπαθες, είσαι καλά? Η μικρή. Όχι παιδάκι μου, μια χαρά, εδώ στο κομμωτήριο – τι να του πω του παιδιού, μου πέσανε τα μούτρα – νόμιζα ότι ήταν ο πατέρας σου. Άσε με εμένα τώρα, εσύ πες μου τι κάνεις. Να την ακούω μαγκωμένη στο τηλέφωνο, εμένα με ξέρεις τώρα γιατρέ, μις Μάρπλ, δε χρειάζεται να μου πεις, όλα τα καταλαβαίνω. Την πιάνω με το μαλακό, τι έγινε κοριτσάκι μου, τι σε βασανίζει, πατάει αυτό κάτι κλάματα, πετάγομαι από την καρέκλα όπως είμαι με τα αλουμινόχαρτα, βγαίνω έξω να μη με ακούνε κι οι σκατόγριες, τι έγινε ψυχή μου της λέω, ποιος σε πείραξε αγάπη μου? Ο Βασίλης. Σου έχω πει γιατρέ για τον Βασίλη. Ένα γιατρουδάκι είναι σιφοριασμένο – τι γιατρουδάκι δηλαδή, ασκούμενος – 32 χρονών από τη Δράμα. Έχουν εκεί ένα φλερτάκι. Τι φλερτάκι, μαλακίες τώρα, αυτός όλη μέρα ή τριγυρνοβολάει στο νοσοκομείο ή διαβάζει. Και της έκανε σκηνή που βγήκε χθες και πήγε στο reunion του σχολείου της. Και κάποιος του ψιθύρισε ότι τους είδε να φιλιούνται στο Πιάτσα Καλαμάκι με ένα παλιό της συμμαθητή. Δεν κοιτάει ο αρχιτσιγγούναρος να τη βγάλει έξω ένα βράδυ να την πάει για ένα ποτό που έχει μαραζώσει το κακόμοιρο, όλο μέσα, μέσα, μέσα, κάθεται κι ακούει τις κακοήθειες του ενός και του άλλου. Να κλαίει το δόλιο με αναφιλητά. Ένα αθώο φιλί ήταν, τίποτα άλλο και μετά πήγανε για λίγο στο σπίτι του παιδιού, να δούνε κάτι άλμπουνς με φωτογραφίες από την πενταήμερη. Σιγά το κακούργημα. Να σπαράζει εν τω μεταξύ η μικρή, τρόμαξα να τη συνεφέρω. Κατάλαβες, ο αλήτης?

Μπαίνω ξανά στο κομμωτήριο, νάχω γίνει θέαμα, καταλαβαίνεις τώρα γιατρέ, ξανά καρέκλα, ξανά ανάσες, 4-7-8, νισάφι, πού να ηρεμήσω, λέω, Καιτούλα, στάξε μου λίγο από το ουισκάκι που έχεις πίσω, όχι πολύ, έτσι, ίσα ίσα δύο δάχτυλα, τόσο, ώπα, το ξέρω ότι δεν κάνει με τα χάπια, αλλά άνθρωπος είμαι, πόσο να αντέξω? Πιάνω πάλι την εσπρέσο να ξεχαστώ, περνάει κανά τέταρτο, μου λέει η Καιτούλα “πρέπει να πεταχτώ μέχρι το καθαριστήριο, έχω αφήσει ένα φουστάνι, θα σας χτενίσει ο Βανζέλ”, κάνε δουλειά σου παιδί μου της λέω, τι τόθελα, η καλοσύνη θα με φάει εμένα, ξεκινάει με το σεσουάρ ο Βανζέλ, εγώ αμέριμνη το ζώον, διάβαζα κάτι για τον Σάββα τον Μπούμπουρα, “έτοιμη μαντεμουαζέλ Μαρία” λέει ο Βανζέλ, κοιτάζω εγώ στον καθρέφτη, εγκεφαλικό. Να μου έχει κάνει ένα μαλλί αετοφωλιά, σαν την Νάκη Αγάθου στην ΥΕΝΕΔ. Τι να του πω τώρα του βλάκα? Αλλά άντρας δεν είναι? τι περιμένεις? Τώρα, βέβαια, σιγά τον άντρα, με τη βλεφαρίδα κάγκελο και κόκκινα σπορτέξ, δεν τονε λες και κομάντο. Κάτσε ένα λεπτό γιατρέ, γιατί βαράει πάλι το κινητό.

– Έλα λέγε (ο άντρας μου, ένα λεπτάκι, γιατρέ). Κότσι έφτιαξα, με πατάτες μπέιμπι σε μπύρα. Τι εννοείς να πάρω και ροκφόρ? Ποιός το τρώει το ροκφόρ? Βρε η αδερφή σου σηκώνει το χέρι να πιάσει το ψωμί και βρωμάει η αμασχάλη της φέτα τυρνάβου, μου έμαθε και το ροκφόρ? Ο πατέρας σας γιδοβοσκός, εσύ χασάπης, η αδερφή σου ράφτρα, το ροκφόρ σας μάρανε. Γαμώ τα γαλλικά σας, δηλαδή. Άσε και ξέρω εγώ τι λέω. Άντε γεια τώρα, γιατί έχω δουλειά.

Είστε όμως κι εσείς οι άντρες, είσαστε, να μην πω τι είσαστε. Τι εννοείς γιατρέ να ηρεμήσω? Με τι να ηρεμήσω? Με τα χάπια που μου έδωσες? Που κατουριέμαι ανά μισάωρο, λες κι έχω προστάτη? Ή με τις αναπνοές? Υπερβολική? Εγώ υπερβολική? Βγάλε με τώρα και τρελή. Αλλά βέβαια, εσένα σε συμφέρει να με έχεις τρελή, να έρχομαι εδώ κάθε βδομάδα, να μου χρεώνεις 70 ευρώ μαύρα, για να ακούω τις θεωρίες και τις αμπελοφιλοσοφίες σου. Ποιό 4-7-8? πάει το 4-7-8! Άμα ήθελα μαθήματα αναπνοής γιατρέ, θα πήγαινα πιλάτες, δε θα ερχόμουνα εδω στο τρελάδικο. Αλλά εγώ φταίω που κάθομαι και σε ακούω, που μου λες τάχα μου να προσέχω τον εαυτό μου και να εκσυγχρονιστώ. Πώς να εκσυγχρονιστώ, με αφήνουνε να εκσυγχρονιστώ; Εδώ μπήκα στο κομμωτήριο Σελήνη και με βγάλανε Ζωρζ Μουστακί. Θα με δει στο σπίτι αγνώριστη ο ανεπρόκοπος κ θα με ξεκινήσει στην καζούρα “Παοκάρα είμαι χάλια, βλέπω έναν αετό με οκτώ κεφάλια”.

Άδικη? Εγώ άδικη?

Βλέπεις μια γυναίκα ράκος, ένα χάλι μαύρο και με κατηγορείς κι από πάνω?

Βρε άει γαμήσου και σύ!

Μούλερ, ε Μούλερ!

Κι είσαι και ντόκτορ πανάθεμά σε.”

* Η ζωγραφιά: “Χάλια.” – Μολύβι, παστέλ, ακρυλικά σε Α4 πολυτελείας. Βy the one and only, Βασίλης Γιοκουσκουμτζόγλου.

** Μουσική Υπόκρουσις: Παοκάρα, είμαι χάλια