Τα Μάλλινα Γιλέκα

“The planet is fine. The people are fucked.”

George Carlin

Σίγουρα δεν είμαστε πια στην πρώτη νιότη. Άλλοι στο άνθος της μεσηλικίας μας, άλλοι και λίγο μεγαλύτεροι, στον προθάλαμο που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό. Μπορεί το μαλλί να μην το λες πλέον αφάνα, αλλά στα 50 ή στα 60 είναι μάλλον προτιμότερο να μοιάζεις με τον Μπρους Γουίλις, παρά με τους Τζάκσον Φάιβ.

Στα καλά νέα, έχουν ελαττωθεί και οι τρίχες στην πλάτη, όπως κι αυτές πάνω από τον αστράγαλο, εκεί που σου κάνει χαλάουα η μερσεριζέ η κάλτσα. Μέσα από το πουκάμισο μπορεί να φοράμε φανελάκι παρτό, να «πίνει», που προστατεύει το ευπαθές κορμαδάκι από τους ιούς και τα κρυώματα. Πάνω από το πουκάμισο, μάλλινο ζιλεδάκι, αμάνικο, που κρατάει τη ζέστη, χωρίς να βαραίνει τους ώμους, αφήνοντας τα χέρια ελεύθερα και χαλαρά.

Τα βράδια μπορεί να σηκωνόμαστε για κατούρημα με συχνότητα σκύλου σε βόλτα μετά από βροχή, αλλά γυρνώντας στο κρεβάτι ξεραινόμαστε στο δευτερόλεπτο με έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης. Μπορεί να καταναλώνουμε χάπια και αλοιφές σε θηριώδεις ποσότητες, αλλά και η φαρμακοβιομηχανία κάπως πρέπει να ζήσει, και το ίδιο και εμείς. Μπορεί πλέον να επιτρέπεται στην έξοδο μόνο ένα ουισκάκι κι ένα μικρό γλυκό – για το καλό – αλλά εμείς έχουμε πιει μέχρι τώρα ολόκληρο τον κάτι σάρκ κι έχουμε γονατίσει και τον κωνσταντινίδη και συνεχίζουμε.

Συχνά ξεχνάμε πράγματα, αλλά θυμόμαστε ότι συχνότερα η μνήμη είναι βαρύτερη από τη λησμονιά.

Όσοι δουλεύουμε ακόμα εντατικά, είμαστε ξεκάθαρα στο στόχαστρο. Οι ακόμα μεγαλύτεροί μας – που επίσης δουλεύουν – φοβούνται ότι θα τους πάρουμε τις δουλειές ή τις θέσεις, οι δε μικρότεροι πιστεύουν ότι είμαστε πολύ γέροι για όλο αυτό, κάποιος νεώτερος θα το έκανε σίγουρα καλύτερα, ταχύτερα, φτηνότερα.

Πιθανώς έχουνε δίκιο αμφότεροι.

Όσοι βγήκαν σε σύνταξη – σε όποια σύνταξη – είναι κι αυτοί εξίσου στο στόχαστρο. Η πρόοδος της ιατρικής, που τους κρατά ζωντανούς, ακμαίους και δικαιούχους συντάξεως, αποδεικνύεται μπούμερανγκ. Επιβάρυνση στο ασφαλιστικό, χαμηλότερα μισθά, μεγαλύτερες εισφορές σε αυτούς που δουλεύουν. Ακόμα και η ύπαρξή τους είναι ασύμφορη και αντιαναπτυξιακή.

Από την άλλη, υπάρχει και η φωτεινή πλευρά:

Μπορεί να είμαστε σκράπες στο ιντερνέτ, μπορεί αντί για μήνυμα στο μέσεντζερ να γράφουμε δημόσιο σχόλιο στο προφίλ, αλλά, μάγκες μου, αν μας δώσεις ένα ΑΦΜ, οποιοδήποτε ΑΦΜ, μπορούμε σε ένα μισαωράκι να σου βρούμε από βεβαιωμένες οφειλές, μέχρι Ε9. Αν δε ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια του γκόμενου της κόρης σου, χαλάρωσε. Δώσε μας ένα όνομα, και τα υπόλοιπα άστα επάνω μας.

Γιατί, αγάπες μου, γέροι μπορεί να είμαστε, αλλά μαλάκες δεν είμαστε.

We know people who know people.

Έχουμε κολλητό στο “Συγκοινωνιών”, που σου ανανεώνει το δίπλωμα, ακόμα κι αν η πρεσβυωπία σου έχει ανέβει στο 8 και έχεις τερματίσει το πάρκινσον. Έχουμε κι ένα φίλο γιατρό, να μας γράφει την αντιβίωση που δε χρειαζόμαστε, ένα μπάτσο να μας σβήνει τις κλήσεις, ένα στρατηγό ε.α. να μας ενημερώνει για την πορεία της μετάθεσης του βαφτισιμιού μας.

Έχουμε direct access σε σπιτικό κρασί, λάδι, ξύδι, μέλι, κεκ, μαρμελάδα, σε μυστική συνταγή για μπριάμ και ντολμαδάκια. Κατέχουμε πανίσχυρη ευχή ξεματιάσματος και πανάρχαιο ξόρκι που τυφλώνει τους εχθρούς.

Α, και επίσης να ξέρετε, ότι εμείς δεν τσατάρουμε. Μιλάμε μεταξύ μας. Κουβεντιάζουμε. Και τραγουδάμε. Και μαθαίνουμε. Αν θες να μάθεις ποιος έχει γκόμενα, ποιος χρωστάει σε ποιόν, αν έκανε η θειά σου καινούργια διαθήκη, έλα σε μας. Αν εσύ έμαθες πρόσφατα σε ποιόν θα πας για να ψωνίσεις φαρμακευτική κάνναβη, εμείς ξέρουμε πού είναι η φυτεία. Συμμαθητής μας.

Αν τώρα εσείς επαναστατείτε, αν ξυπνήσατε ένα πρωί και καταλάβατε ότι ο πλανήτης έχει πάρει την κατιούσα επειδή το σύστημα είναι σκατά, σας έχω νέα, παιδιά.

Το ξέρουμε. Εμείς το φτιάξαμε.

Τα μάλλινα ζιλέ.

Αλλά τώρα τελευταία, αυτό το σύστημα, έχει αρχίσει να μας κάνει νερά και να μας πηδάει κι εμάς, μεγάλους ανθρώπους. Απολύσεις ηλικιωμένων, μειώσεις συντάξεων, κλοπές και διαρρήξεις, δυσκολότερη συνταγογράφηση, νέα μέτρα, διακοπτόμενη ούρηση, αυστηρότερες ιατρικές οδηγίες και απαγορεύσεις, χαμηλότερα όρια για τη χοληστερίνη, έχει αρχίσει το πράμα να ξεφεύγει.

Κι εμείς, γέροι ναι, αλλά μαλάκες όχι (μας το ξανάπες ρε ζάβλακα, αλτζχάιμερ έχεις?) έχουμε αρχίσει να θυμώνουμε.

Και αλίμονό σας.

Να θυμάστε καταρχήν, ότι μεγαλώνοντας έχουμε όλο και λιγότερα να χάσουμε.

Και να θυμάστε επίσης, ότι είμαστε πολλοί. Πάρα πολλοί. Γιατί είναι έτσι το σύστημα – εμείς το φτιάξαμε, θυμάστε? –  ώστε οι νεώτεροι να μη θέλετε, να μην προλαβαίνετε ή να μην μπορείτε να κάνετε παιδιά.

Ώστε να είμαστε πάντα εμείς η πλειοψηφία.

Μια πλειοψηφία που έχει ζοριστεί πολύ και που πλέον δεν έχει και πολλά να χάσει.

Μια πλειοψηφία που πιθανώς να μην μπορεί πια βγει στους δρόμους, αλλά, επειδή ξέρει το σύστημα από μέσα καλύτερα από τον καθένα, μπορεί τελικά και να μην χρειάζεται.

Ένα σας λέμε λοιπόν.

Eίμαστε γέροι, είμαστε πολλοί, είμαστε περισσότεροι και είμαστε θυμωμένοι.

Και είμαστε τρελοί για δέσιμο.

Και, believe it or not, ερχόμαστε.

* H ζωγραφιά: «Είμαστε εδώ!» Μολύβι, παστέλ κι ακρυλικά, από τον αδερφό  Γιοκούς, που θα ηγηθεί του κινήματος..

** Μουσική Υπόκρουσις: Ramones – Somebody put something in my drink