Γράμμα από τον Άη Βασίλη

“Καλοσυνάτα μου παιδιά,

Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, ούτε καλοσυνάτα είστε, ούτε και πλέον παιδιά.

Οι περισσοτεροι έχετε καταντήσει μουντρούχηδες κωλόγεροι και ερπετά καριέρας, η αλήθεια να λέγεται.

Πού το ξέρω?

Είμαι ο Άη Βασίλης μαλάκες μου, το ξεχάσατε?

Αν είχα την ικανότητα να γνωρίζω ποιό αυτοκινητάκι ή ποιόν ευχούλη λαχταρούσε η ψυχούλα σας όταν ήσασταν τεσσάρων, γιατί πιστεύετε ότι δεν μπορώ να ξέρω σε τι γομάρια έχετε εξελιχθεί τώρα που φτάσατε τα 30, τα 50, τα 100?

Όπως ξέρω επίσης, ότι δεν με έχετε ξεχάσει.

Απλά με έχετε υποβιβάσει σε αφορμή για άδεια, σε τσάι με κανέλα, σε στίκερ, σε κάρτα αλλαγής, σε ανέκδοτο.

Και θέλετε και δώρο, πανάθεμά σας.

Γράμμα φυσικά δε μου στέλνετε – πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά ο Σάιλοκ – αλλά ακούω τις ευχές σας όταν μονολογείτε στο μπάνιο, στο ασανσέρ, στο αυτοκίνητο.

Και φυσικά σας βλέπω όλους, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τη νύχτα, όταν μαζεύεστε για να γιορτάσετε.

Πέρσι τέτοιες μέρες, βρέθηκα για ρεβεγιόν σε ένα σπίτι στο Μαρούσι και θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου.

Ο κύριος Κώστας και η κυρία Δέσποινα ήταν οι οικοδεσπότες, και είχαν καλέσει το σόι τους για να αλλάξουν τον χρόνο μαζί.

Αφού ντερλίκωσαν όπως απαιτεί η περίσταση, έκλεισαν τα φώτα – για να αλλάξει ο χρόνος και να έρθω «εγώ», υποτίθεται – έπεσε σκοτάδι για κανένα δίλεπτο, ακούγονταν κάτι βήματα, κάποιος σα να σκόνταψε, μια ανακατωσούρα, κάτι μπινελίκια και ξαφνικά – Θαύμα! Θαύμα! – είχα έρθει “εγώ” και είχα βάλει όλα τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ωωωω!, αναφώνησε η ομήγυρις.

Πρώτα ανοίχτηκε το δώρο που «είχα φέρει» για την κυρία-Δέσποινα.

Μια εξάμηνη συνδρομή για τα Body Line.

Ενθουσιασμός στην παρέα, ένοχα γελάκια από την δωρεοδόχο, «από φέτος τελείωσε, θα δείτε μια άλλη Δέσποινα».

Δε βρέθηκε ούτε ένας να της πει «Κυρία μου, με τους κουραμπιέδες που έχεις καταπιεί και που σχεδιάζεις να καταπίνεις μέχρι το Πάσχα, αυτό δεν είναι δώρο για σένα, είναι δώρο για τα Body Line».

Το κατάπια.

Το δώρο του κυρίου Κώστα ήταν ένα βαλιτσάκι με black & decker, που συνοδευόταν από πλήρες σετ με τριπάνια και κατσαβίδια. Έχοντας διαπιστώσει ότι το βασικό χόμπι του κυρ-Κώστα ήταν να τοποθετεί ούπα σε κάθε επιφάνεια του σπιτιού, φαντάστηκα ότι πλέον, εξοπλισμένος με το νέο πολυεργαλείο που αγόρασε ο ίδιος για τον εαυτό του, θα κατάφερνε εντός του 2018 να κάνει όλους τους τοίχους του σπιτιού του γραβιέρα.

Όπως και τους έκανε.

Ο κυρ-Κώστας μουρμούρισε – δήθεν σιγανά – «τον κερατά τον Αη Βασίλη, πού το ήξερε ότι αυτό ήθελα?», δίνοντας το σύνθημα για το άνοιγμα των δώρων των εγγονιών.

Μια Barbie Marmeida για την μικρή Ελενίτσα!

– Την έχω ήδη αυτή την μπάρμπι, δε ζήτησα μαρμέιντα, το σπιτάκι ζήτησα!!!

– «Καλά, είσαι εντελώς ηλίθιος?» ψιθύρισε η Δέσποινα στον άτυχο Κώστα, που δοκίμαζε τριπάνια στο νέο του παιχνίδι. Μην ανησυχείς, Ελενίτσα μου, κάποιο λάθος θα έκανε ο Αη Βασίλης, θα πάμε αύριο να το αλλάξουμε.

– Αύριο είναι κλειστά, δήλωσε ο 9χρονος εγγονός Γιαννάκης, ο οποίος μπορεί να αδυνατούσε να σου πει την προπαίδια μετά το 3, είχε όμως μάθει απέξω κι ανακατωτά το εορταστικό ωράριο των καταστημάτων.

– Δε πειράζει, μεθαύριο.

– Είναι βλάκας ο Αη Βασίλης, εγώ δεν ζήτησα τη Μαρμέιντα.

– Ε, είναι και γέρος άνθρωπος, θα μπερδεύτηκε, με δικαιολόγησε ο κυρ-Κώστας. Γιαννάκη, εσένα τι σου έφερε ο Αη Βασίλης?

– Ωωωω, η πίστα Hot Wheels!!! Αλλά δεν έχει μπαταρίες!! Ο Αη Βασίλης ξέχασε τις μπαταρίες!!

– Το μαλάκα, ψιθύρισε η Δέσποινα.

– Κάτσε, θα βγάλω δύο μπαταρίες από το τηλεκοντρόλ να σου βάλουμε, έσπευσε ο κυρ Κώστας, επιλέγοντας το κατάλληλο κατσαβίδι από το καινούργιο του σετ.

– Δε φτάνουν δύο.

– Θα βγάλω και από το air condition.

– Οκτώ παίρνει, 4 η πίστα και 4 το τηλεκοντρόλ, δήλωσε ο Γιαννάκης, αποδεικνύοντας ότι είχε μάθει τουλάχιστον το 2Χ4.

– Καλά δε πειράζει, θα πάμε αύριο να σου πάρω.

– Αύριο είναι κλειστά είπαμε.

– Θα πάρουμε από το ψιλικατζίδικο που είναι ανοιχτό, Γιαννάκη, τον καθησύχασε η κυρα-Δέσποινα. Να δούμε όμως τώρα κ το δώρο του μωρού;

Χωρις φυσικά να περιμένει απάντηση, η χαρωπή γιαγιά άδραξε το τρίτο εγγόνι απο το ριλαξ, το πήρε αγκαλιά και ξεκίνησε να το ταρακουνά σαν σέικερ στον αέρα και να του σκούζει «ποιός είσαι εσύ, ποιός είσαι εσύ?».

Κυρία μου, είναι 7 μηνών, αβάφτιστο και δεν μιλάει.

Και τι το ρωτάς ποιός είναι, το εγγονάκι σου είναι, Αλτσχάιμερ έχεις?

Αλλά το θέατρο συνεχίζεται:

«Τι του έφερε ο Άγιος Βασίλης? Τι του έφερε ο Αη Βασίλης?»

Η κυρά Δέσποινα έπιασε το άτυχο χεράκι του μωρού, το έβαλε πάνω στο δώρο για να σκίσουν μαζί το χαρτί, και μόλις αποκαλύφτηκε το κουτί, έβγαλε ένα βροντερό ουρλιαχτό ΟΥΑΟΥ, που αν το άκουγες θα νόμιζες ότι κάποιου του βάζουν εμφύτευμα στην κάτω γνάθο χωρίς νάρκωση.

Το μωρό είχε ήδη αρχίσει να κλαίει γοερά. Η κυρά Δέσποινα όμως ήταν από τις γιαγιάδες που δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Ανοιξε το κουτί με “την παιδική χαρά των Playmobil”, έβγαλε από μεσα ένα σκυλάκι και το κούναγε μπροστά ακριβώς από την μυτούλα του μωρού “πώς κάνει το σκυλάκι? γαβ, κάνει το σκυλάκι”.

Το μωρό σαν να ησύχασε, η γιαγιά έχυσε όλα τα εξαρτήματα μπροστά του για να το εντυπωσιάσει, ο παππούς πλησίασε για να δει μήπως χρειάζεται κατσαβίδι για τη συναρμολόγηση, ο Γιαννάκης έψαχνε το κουτί μήπως τυχον περιείχε καμία μπαταρία για να την κλέψει, η Ελενίτσα μυξόκλαιγε κάτω από το δέντρο, οι δύο γονείς του μωρού – ο Αντώνης και η Αρτεμισία – σκουντιόντουσαν δίπλα από τον καναπέ (άντε να φεύγουμε σιγά σιγά) και εκεί, πάνω στο αποκορύφωμα της γιορτής, το μωρό ξεκίνησε ένα βήχα βαθύ και παράξενο, σαν γέρος χασικλής με ιογενή τραχειοβρογχίτιδα σε μπαρμπουτιέρα στη Γαστούνη.

– Κάτι κατάπιε, κάτι κατάπιε!! ούρλιαξε η γιαγιά.

– Παναγία μου, Παναγία μου!

– Το σκυλάκι! Πρέπει να κατάπιε το σκυλάκι! απεφάνθη ο παππούς.

– Το σκυλάκι είναι εδώ, τους καθησύχασε ο παρατηρητικός Γιαννάκης.

– Δόξα τω Θεώ!

– Το είδα όμως που μασούλαγε την τραμπάλα, συνέχισε χαιρέκακα ο μικρός.

– Χριστέ κι Απόστολε! Κοπάνα το στην πλάτη! Κοπάνα το στην πλάτη!

Μέσα σε μια στιγμή, όλη η οικογένεια Αντωνίου είχε πέσει πάνω στο μωρό, το οποίο το είχαν γυρίσει ανάποδα και το κοπανούσαν με λύσσα στην άτυχη πλατούλα του, την ίδια ώρα που ο παππούς είχε φέρει το black & decker και έδινε οδηγίες “άνοιχτου το στόμα, να φωτάω εγώ με τον φακό να δούμε τι γίνεται”, ανακαλύπτοντας έτσι νέες χρήσεις στο καινούργιο του παιχνίδι.

Τελικά, με μια αποφασιστική κίνηση, η μαμά Αρτεμισία άρπαξε το μωρό από τα αρκουδόχερα της οικογένειας Αντωνίου, το έβαλε σε όρθια θέση, του άνοιξε το στόμα, και έχωσε μέσα στο λαρυγγάκι του τον δείκτη και τον αντίχειρά της, που κατέληγαν σε δύο μακριά ψεύτικα περλέ νύχια, τα οποία – λειτουργώντας ως μυτοτσίμπιδο – κατάφεραν να αφαιρέσουν μια μακρουλή, κίτρινη τραμπάλα από το έκπληκτο λαιμουδάκι του αβάπτιστου.

– Δόξα τω Θεώ και πάλι Δόξα Σοι.

– Μα για όνομα του Θεού, τι πήγες και του πήρες? ούρλιαξε η Δέσποινα.

– Ο Αη Βασίλης το έφερε, μερμέλισε ο κυρ-Κώστας, κάνοντας νόημα με τα μάτια ότι ακούν και τα παιδιά.

– Θα σου έλεγα τώρα εγώ κάτι για τον Αη Βασίλη, αλλά έχε χάρη.

– Όχι, μια χαρά το διάλεξε ο Αη Βασίλης, ορίστε, εδώ κοίτα τι λέει το κουτί, κατάλληλο από 6 έως 9.

– Χρονών, βρε βλάκα, χρονών. Άνοιξε τα στραβάδια σου. Γίερς. Γίερς. Έξι έως εννέα γίαρς.

– Ε, πού να τα ξέρει τα εγγλέζικα ο Αη Βασίλης? Είδε έξι ως εννέα και μπερδεύτηκε. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά. Για να δούμε όμως και το δώρο του μπαμπά τώρα, που περιμένει ο κακομοίρης να το ανοίξει.

Ο Αντώνης Αντωνίου άνοιξε βαριεστημένα το δώρο του, ένα σέτ από μικρά τρυπανάκια.

– Ω, ρε τυχερέ, ούρλιαξε ο κυρ-Κώστας, τι σου έφερε ο Αη Βασίλης! Αυτά τα τρυπάνια είναι τιτανίου, απέθαντα! Τρυπάνε ακόμα και ατσάλι! Μπορεί να είσαι τραπεζικός, αλλά κάθε νοικοκύρης πρέπει να έχει ένα τέτοιο σετ!

– Και τι θα τα κάνει βρε τα τρυπανάκια, θα διαρρήξει το χρηματοκιβώτιο? ουρλιαξε η κυρα Δέσποινα, που από τα νεύρα της είχε φάει τόσους κουραμπιέδες, που αν έκλανε θα σοβατιζόταν από μόνη της ολόκληρη η σαλοτραπεζαρία.

– Μα εγώ δεν έχω black&decker… ψιθύρισε ο Αντώνης.

– Μην ανησυχείς, μπαμπά, κι εγώ δεν έχω μπαταρίες, τον κούρδισε ο Γιαννάκης.

– Και τι να το κάνεις? Έχω εγώ. Θα αφήσεις εδώ τα τρυπανάκια σου, κι όποτε τα χρειάζεσαι, έρχεσαι και παίρνεις ολόκληρο το σετ.

– Λοιπόν, ας δούμε και το δώρο της Αρτεμισίας από τον Αη Βασίλη, φώναξε με νόημα η κυρα-Δέσποινα, εμφανίζοντας ένα κουτάκι.

Η Αρτεμισία άνοιξε επιφυλακτικά το κουτί που της πάσαρε η πεθερά της. Από μέσα, πετάχτηκε ένα κολιέ με κιτρινισμένες πέρλες, τόσο διαβολικά άσχημο, που δε θα το φόραγε ούτε η θεία Αγλαία, στο μνημόσυνο της Νίτσας της γκαβής, καταχείμωνο στο Ζευγολατιό, σε κλειστό κύκλο.

– Αχ είναι πολύ ωραίο, δε θα το βάλω τώρα για να μην μου το κόψει το μωρό, θάναι κρίμα. Μπράβο στον Αη Βασίλη.

– Είδες βρε βλάκα, πώς διαλέγουνε τα δώρα, ψιθύρισε η κυρά Δέσποινα στον κυρ Κώστα, που δοκίμαζε τα τριπανάκια τιτανίου στο νέο του τριπάνι, για να προσθέσει βροντερά:

Τουλάχιστον, ένα δώρο το πέτυχε ο Αη Βασίλης, πάλι καλά να λέμε!

Αυτή που λέτε ήταν η μικρή μου εμπειρία στο περσινό ρεβεγιόν των Αντωνίου.

Α, και φυσικά αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι στο σαλόνι περιφερόταν όλο το βράδυ ένα μικρό πεκινουά, ο Βαγγέλης, στον οποίο ο «Αη Βασίλης» είχε φέρει δώρο μια κούκλα – τάρανδο, την οποία ο Βαγγέλης δάγκωνε, μασούλαγε, και προσπαθούσε να πηδήξει με θαυμαστή επιμονή.

Έτσι που λέτε, καλοσυνάτα μου παιδιά.

Οπότε, παρακαλώ συγχωράτε με, αλλά φέτος δε με βλέπω να έρχομαι στο ρεβεγιόν σας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει.

Ή εγώ είμαι πια πολύ γέρος για όλο αυτό, ή εσείς πολύ μαλάκες.

Ειλικρινώς ημέτερος,

ΑΒ

* Η ζωγραφιά: Θα την ετοιμάσει ο (Αη) Βασίλης με τον καινούργιο χρόνο, εφόσον είσαστε καλά παιδιά.

** Μουσική Υπόκρουσις: Bryan Ferry – Lover come back to me