Of Men and Dogs (and other Men)

“And will I tell you that these two lived happily ever after? I will not, for no one ever does. But there was happiness. And they did live.”

Stephen King, The Dark Tower

Όπως σας έχω πει, έχουμε ένα πολύ όμορφο και πολύ αγαπησιάρικο σκύλο, τον Τζίμπο. Γλυκός, χαδιάρης και προσαρμοστικός όσο δεν πάει. Ούτε γαβγίζει, ούτε δαγκάνει (που λέμε και στο Ζευγολατιό) την επιπλοποιϊα του σπιτιού, ούτε λερώνει, ούτε επιχειρεί να πηδήξει σαν δαιμονισμένος το γόνατο κάθε ανυποψίαστου επισκέπτη.

Σκύλος – θησαυρός δηλαδή. (Φωτό 1: Ο Θησαυρός)

Τώρα βέβαια, η αλήθεια είναι ότι έχει δύο μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι ότι κλάνει. Μια κλανιά αθόρυβη, ύπουλη και τόσο βρωμερή, που αν τη μύριζε ο Μπαν Κι Μουν θα ξεκινούσε προσωπική σταυροφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να περάσει ψήφισμα απαγόρευσης διασποράς σκυλικών αερίων.

Το δεύτερο είναι ότι έχει ένα κόλλημα με έναν συγκεκριμένο καναπέ του σπιτιού. Κάθε φορά που λείπουμε, στρογγυλοκάθεται εκεί και τον γεμίζει τόσες τρίχες, που νομίζεις ότι ήρθε κρυφά και έκανε σεξ στον καναπέ σου ο Μάρκος Λεζές.

Εννοείται ότι αυτή του η συνήθεια γίνεται αιτία για ομηρικούς καβγάδες. Κάθε φορά που βρίσκουμε τον καναπέ γεμάτο τρίχες, τον επιπλήττω αυστηρά:

«Τι έκανες εδώ? Τι κατάσταση είναι αυτή? Πάλι ανέβηκες στον καναπέ? Δεν τα έχουμε πει εκατό φορές, ότι σε αυτόν τον καναπέ δεν ανεβαίνουμε? Πες μου τώρα, είσαι ηλίθιος, ή τον ηλίθιο παριστάνεις? Τι με κοιτάς? Ξέρεις πολύ καλά ότι ήσουνα κακός σκύλος». Υποψιάζομαι βέβαια, ότι σε ένα δεύτερο υπόγειο υποσυνείδητου, ο κυριαρχικός εαυτός μου κορδώνεται και καμαρώνει με την ικανότητα νουθεσίας επί του άτυχου ζώου «αχ, του τά είπα ένα χεράκι και ησύχασα.»

Αυτή φυσικά είναι η ιστορία όπως σας τη λέω εγώ. Αν ρωτήσετε τον Τζίμπο, θα σας τα πει αλλιώς:

«Άρχισε πάλι τις φωνές. Δεν είναι στα καλά του ο Άνθρωπος. Ποιος ξέρει τι τον πείραξε πάλι. Ίσως βγήκε για φαγητό και δεν ήτανε καλό το κόκκαλο. Όπως και νάχει, εγώ δεν φταίω. Καταρχάς, δεν αντιλαμβάνεται ότι εγώ δεν καταλαβαίνω τα ανθρωπίστικα, όπως κι αυτός δεν καταλαβαίνει τα σκυλιστικά? Είναι μαλάκας ο Άνθρωπος, πάει και τέλειωσε». Σε ένα πρώτο υπογειο υποσυνείδητου, ο κυριαρχικός εαυτός του σκέφτεται «α, ρε κερατά, θα σου έριχνα τώρα μια δαγκωνιά ξεγυρισμένη, αλλά έχε χάρη που έχεις την πρόσβαση στο ψυγείο και σε έχω ανάγκη.»

Είμαι βέβαιος ότι αυτό το σκηνικό θα επαναλαμβάνεται για πάντα. Εγώ θα αποχωρώ εκνευρισμένος και θα ποστάρω στο facebook {έξω φρενών, στην τοποθεσία καφενείο} «Δεν συνεννοούμαστε, πάλι γέμισε τρίχες τον καναπέ», αυτός θα ποστάρει στο dogbook {προβληματισμένος, στην τοποθεσία καναπές} «Ξεσπούν τα νεύρα τους όπου βρίσκουνε. Αν θέλετε να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο, μην πάρετε Άνθρωπο».

Κι η ζωή προχωρά, αυτός Σκύλος, εγώ Άνθρωπος, αυτός και να θέλει – που δε θέλει – δε θα γίνει άνθρωπος, εγώ και να θέλω – που δε θέλω – δε θα γίνω σκύλος. Κατά τα άλλα, αγαπιόμαστε πολύ, για να αφήσουμε έναν γαμημένο καναπέ να μπει εμπόδιο μεταξύ μας.

Συμβαίνει και μεταξύ Ανθρώπων αυτό, να ξέρετε. Πιθανώς και μεταξύ Σκύλων. Ξέρω ότι σας στεναχωρώ, αλλά – όπως θάλεγε κι η μάνα μου – εγώ σας τα λέω για να μην στεναχωριέστε.

Υ.Γ.1. Πέρασα ένα μικρό διάστημα της νιότης μου σε μια κρατική νομική υπηρεσία στην οποία διευθυντής ήταν ένας γέρος δικηγόρος. Παλαιάς κοπής, με την πλεκτή γραβάτα, το καφέ ζιλεδάκι, κάλτσα-σοσόνι μέχρι το γόνατο και μεγαρόσημο αντί για αφαλό. Μια μέρα, πειραζόμασταν μεταξύ μας οι πιτσιρικάδες δικηγόροι, διαφωνώντας για το ποιο αποτελεί το σωστό συνοδευτικό του ελληνικού καφέ. Οι μισοί έλεγαν το υποβρύχιο, οι άλλοι μισοί το λουκουμάκι. Πλάκα στην πλάκα, άρχισε να σοβαρεύει ο καβγάς, πήγε στα νομικά, στα γκομενικά και κατέληξε στα πολιτικά και γίναμε κώλος. Μπήκε μέσα τότε ο Γέρος, ξερόβηξε – εμείς το κόψαμε αμέσως και το παίζαμε αδιάφοροι – και μας είπε: «Μετά από 45 συναπτά χρόνια δουλειάς, ξέρετε ποιό θεωρώ το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από τη δικηγορία? Μόνο σε μια περίπτωση αξίζει πραγματικά να τσακώνεσαι: Όταν υπάρχει κάποιος που σε πληρώνει».

Υ.Γ.2. Ο Βασίλης που ξέρει τον Σκύλο, ξέρει και τον Άνθρωπο, ζωγράφισε πάλι, όπως μόνο αυτός ξέρει.

* Μουσική Υπόκρουσις: Ψιλό Γαζί – Γεωργακοπούλου / Χιώτης