Το Σπίτι του Τσάρλι

"The first sign of his approaching end was when one of my old aunts, 
when undressing him, removed a toe with one of his socks."
Graham Greene

Εκείνη την Παρασκευή, πέρασα βιαστικά από τον Μικέ να πάρω τα σοκολατάκια μου (πάντα έχω στο γραφείο σοκολατάκια), γιατί στις δυόμισι είχα ραντεβού με τον κύριο Κώστα.

Ο κύριος Κώστας ερχόταν στο γραφείο μου μόνο Παρασκευές μεσημέρι. Πέρασαν δύο μήνες για να καταλάβω ότι κάθε Παρασκευή πρωί ο Κώστας πήγαινε στου Ζώναρς για καφέ με συναδέλφους απόστρατους και έκλεινε με εμένα την ημέρα του, όπως ο διαβητικός ολοκληρώνει την εβδομάδα του με ένα μικρό κομματάκι μαύρη σοκολάτα την Κυριακή το βράδυ. Κι όπως κανένας σχεδόν υγιής άνθρωπος δεν πηγαίνει για μια απλή βόλτα στον γιατρό, έτσι και κανένας λογικός άνθρωπος δεν πηγαίνει τις Παρασκευές του σε έναν δικηγόρο, εκτός κι αν έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα.

Ο κύριος Κώστας Αναστασίου, υποστράτηγος ε.α., ζούσε στη Φιλοθέη, σε μια ευρύχωρη μονοκατοικία, με γκαζόν και σκύλο. Και με την σύζυγό του φυσικά, απλώς το γκαζόν και ο σκύλος είχαν στο μυαλό του Κώστα μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Το νομικό πρόβλημα του κυρίου Κώστα ήταν μάλλον αναπάντεχο και περιλάμβανε και το γκαζόν και τη σύζυγο και τον σκύλο του, και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Τα γεγονότα της υπόθεσης ήταν απλά: Η σύζυγος του Κώστα, η Βαλεντίνη Δεληγιάννη – Αναστασίου, αριστούχος Χαροκοπείου, συνταξιούχος του ΤΕΒΕ και οικοκυρά, βρέθηκε νεκρή στον κήπο του σπιτιού της Φιλοθέης, επί του γκαζόν που εκτείνεται στην νότια πλευρά της έπαυλης. Το πτώμα εντοπίστηκε αρχικά από τον Τσάρλι, ένα αγγλικό μπουλντόγκ, το οποίο γάβγιζε και έκλαιγε γοερά, καθώς το πτώμα της άτυχης Βαλεντίνης εμπόδιζε την είσοδο στο πέτρινο σκυλόσπιτο του νυστάζοντος ζώου. Τα ουρλιαχτά του Τσάρλι ενόχλησαν τον παροικούντα γείτονα, τον κύριο Ευθυμιάδη, ταξίαρχο ε.α. και άσπονδο εχθρό του κυρίου Κώστα, ο οποίος ειδοποίησε (για πολλοστή φορά) την αστυνομία, διαμαρτυρόμενος ότι “το κωλόζωο έχει σηκώσει πάλι στο πόδι ολόκληρη τη γειτονιά, αν δεν έρθετε θα το πυροβολήσω στο κεφάλι και το κρίμα στο λαιμό σας”.

Λειτουργώντας αστραπιαία, το περιπολικό κατέφτασε στην οικία των Αναστασίου σε λιγότερο από τρεις ώρες μετά το τηλεφώνημα, περί ώρα 2 και τριάντα μεσημβρινήν. Οι δύο αστυνομικοί πλησίασαν την καγκελόπορτα και δεν άργησαν να συναντήσουν τον Τσάρλι, ο οποίος μασουλούσε ένα κόκκαλο (ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για τον ίδιο, πλαστικό), στη μέση ακριβώς του γκαζόν. Αμέσως, εντόπισαν και το πτώμα της άτυχης γυναίκας λίγα μέτρα μακρύτερα.

Η έκθεση του ιατροδικαστή δεν έριξε ιδιαίτερο φως στην υπόθεση. Ο θάνατος προήλθε σίγουρα από πτώση και πρόσκρουση της κεφαλής της Βαλεντίνης στη γωνία του τριγώνου της κορυφής του σκυλόσπιτου, όπου άλλωστε είχε εντοπιστεί και μεγάλη ποσότητα αίματος. Η πτώση θα μπορούσε να είχε προκληθεί από οτιδήποτε, αλλά, με δεδομένο ότι η Βαλεντίνη ήταν υποστασική, θεωρήθηκε ότι μάλλον ζαλίστηκε, ή μπουρδουκλώθηκε στον σκύλο, ή σκόνταψε και έσκασε με τα εκατό και πλέον κιλά του βάρους της κατευθείαν στο τρίγωνο του θανάτου.

Φωτό 1: Το σπίτι του Τσάρλι

Η υπόθεση αντιμετωπίστηκε ως ατύχημα και ο κύριος Κώστας, ο οποίος παιδιά δεν είχε, βρέθηκε μοναδικός κληρονόμος ακινήτου 6 στρεμμάτων στο Καστρί, 23 οικοπέδων στον συνεταιρισμό των μηχανικών στη Βραβρώνα, της έπαυλης στη Φιλοθέη – μετά του γκαζόν της – και του δυστυχούς Τσάρλι, τον οποίο – σύμφωνα με τον Κώστα – ο θάνατος της κυρίας του τον είχε κυριολεκτικά συντρίψει (“να φανταστείτε, αρνείται να φάει κροκέτες γιατί του θυμίζουν την Βαλεντίνη, και αναγκάζομαι πλέον να του παίρνω αποκλειστικά κονσέρβες και λιχουδιές, διπλή τιμή για να καταλάβετε”).

Μια εβδομάδα μετά το μνημόσυνο της Βαλεντίνης, ξεκίνησαν τα προβλήματα. Η μοναδική αδερφή της Βαλεντίνης, η κυρία Μυρσίνη Δεληγιάννη, κατέθεσε μήνυση κατ’ αγνώστων για ανθρωποκτονία από πρόθεση για τον θάνατο της αδερφής της. Η κυρία Μυρσίνη, συνταξιούχος δικηγόρος και γνωστή κοσμική των Αθηνών, γνωστότερη φιλάνθρωπος και γνωστότατη δικομανής κατέθεσε στον εισαγγελέα αδιάσειστα – κατά τη γνώμη της – στοιχεία, που αποδείκνυαν ότι ο θάνατος της αδερφής της δεν ήταν ατύχημα.

Ο κύριος Κώστας κλήθηκε να καταθέσει στην ανακρίτρια. Εκείνη τη μοιραία Πέμπτη πρωί του θανάτου της Βαλεντίνης, ο Κώστας είχε ραντεβού με τους απόστρατους της Παρασκευής στο Αθηναϊκόν, όπου συνεδρίαζε η Λέσχη Φίλων Αξιωματικών Στρατού Ξηράς με Μουστάκι “Ο Πλαστήρας”. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ο θάνατος της Βαλεντίνης επήλθε μεταξύ 8.30 και ενάτη πρωινή. Ο Κώστας, σύμφωνα με τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης και τον επικεφαλής σερβιτόρο του Αθηναϊκού, έφτασε στο ζαχαροπλαστείο στις 9 παρά πέντε, άρα κατά την ώρα του θανάτου θα μπορούσε να ήταν καθοδόν προς το Αθηναϊκόν, θα μπορούσε όμως κάλλιστα να ήταν και στον κήπο του σπιτιού του, σπρώχνοντας στον θάνατο την άτυχη Βαλεντίνη. Με δεδομένο ότι το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του Κώστα ήταν ένα μωβ Φόρντ Κορτίνα και η Βαλεντίνη έδινε το Ε9 της στο χαρτοπωλείο να της το βιβλιοδέσουνε, ένα ξεκάθαρο κίνητρο άρχισε να σχηματοποιείται ταχύτατα στο πρόσωπο του κυρίου Κώστα, σαν καυλόσπυρο στο κούτελο δεκατετράχρονου χεβιμεταλά εφήβου.

Η κατάθεση του γείτονα, του κυρίου Ευθυμιάδη, έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Ο Ευθυμιάδης παλάμισε ότι γινόταν καθημερινά μάρτυρας θυελλωδών καβγάδων, οι περισσότεροι εκ των οποίων αφορούσαν την δυνητική επέκταση του γκαζόν στη βόρεια πλευρά του κήπου αφενός, και τον σκύλο Τσάρλι αφετέρου. Σύμφωνα με τον Ευθυμιάδη, η Βαλεντίνη ήταν αποφασισμένη να δώσει το σκυλί στη Φιλοζωική Φιλοθέης, καθώς κατέστρεφε το γκαζόν, γάβγιζε ασταμάτητα και έσκαβε ασύλληπτες σήραγγες στα παρτέρια, προφανώς σε αναζήτηση κοκκάλων ή φυσικού αερίου. Ο Κώστας αντίθετα, έδειχνε φοβερή αδυναμία στον Τσάρλι και αρνείτο κάθε συζήτηση επ’ αυτού του θέματος. Μάταια η κυρά-Γιωργία, η πιστή καθαρίστρια των Αναστασίου που ερχόταν κάθε Τρίτη και Παρασκευή, προσπάθησε να πείσει την ανακρίτρια ότι όλα αυτά αποτελούσαν φαντασίες και κακοήθειες του Ευθυμιάδη. Σύμφωνα με την κυρά-Γεωργία, τουλάχιστον ένα μήνα πριν τον θάνατο της Βαλεντίνης ο Κώστας είχε συμφωνήσει να δοθεί ο Τσάρλι στη Φιλοζωική και είχε καλέσει και αρχιτέκτονα τοπίου να σχεδιάσει την επέκταση του γκαζόν στη βορεινή πλευρά, αμέσως μετά την αποχώρηση του Τσάρλι. Και επίσης ότι το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο και σχεδίαζαν μάλιστα με ιδιαίτερη ανυπομονησία τις επόμενες διακοπές τους την ερχόμενη άνοιξη σε Γράμμο – Βίτσι και οχυρά Ρούπελ.

Ο Ευθυμιάδης, που κλήθηκε για συμπληρωματική κατάθεση, απεκάλυψε ότι ο Κώστας είχε κρυφή ερωτική σχέση με την κυρά-Γιωργία τουλάχιστον κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Την άποψη αυτή επιβεβαίωσε και η κυρία Καραθανάση, αντιπρόεδρος της Φιλοζωικής Φιλοθέης, καταθέτοντας μάλιστα και ατράνταχτα στοιχεία: Τον περασμένο Ιούλιο, η Βαλεντίνη έφυγε εκτάκτως για την Υπάτη, όπου πέθανε μια μακρινή εξαδέρφη της (την πήρε ο ύπνος και πνίγηκε στα ιαματικά λουτρά). Η κυρία Καραθανάση, μη γνωρίζοντας το περιστατικό, πέρασε από το σπίτι των Αναστασίου, για να αφήσει στην Βαλεντίνη μια πρόσκληση για το καλοκαιρινό μπαζάρ του Συλλόγου. Ήταν Τρίτη και έκανε ζέστη αφόρητη. Πλησιάζοντας την καγκελόπορτα, είδε στο γκαζόν τον Κώστα σε ερωτική περίπτυξη με την κυρά-Γιωργία, μπροστά στα μάτια του έκπληκτου Τσάρλι. Έφυγε φυσικά με την διακριτικότητα που αρμόζει σε μια κυρία, διαδίδοντας παράλληλα το γεγονός σε όλη τη Φιλοθέη, όπως αρμόζει σε μια Καραθανάση, με αποτέλεσμα όλες οι κυρίες που κλήθηκαν αργότερα να καταθέσουν, να επαναλαμβάνουν την ίδια ακριβώς ιστορία, με μικρές ή μεγάλες πικάντικες παραλλαγές.

Εκείνη την Παρασκευή, ο κύριος Κώστας , κατέφτασε εμφανώς ταραγμένος. Κάθισε στην πολυθρόνα μπροστά στο γραφείο μου, έβγαλε από το χαρτοφύλακά του ένα σακουλάκι νουαζετες και ξεκίνησε να τις τρώει με βουλημία, προσφέροντάς μου και εμένα. Βεβαίως, το να φέρνεις νουαζέτες σε έναν δικηγόρο που έχει πάντα στο γραφείο του σοκολατάκια από το Μικέ, μοιάζει λιγάκι σαν να πηγαίνεις στο Άργος και να φέρνεις μαζί το πεπόνι σου. Αρνήθηκα ευγενικά και δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα.

Εδώ να σας πω ότι είχα μια τραυματική εμπειρία με τις νουαζέτες από την παιδική μου ηλικία. Στη δεκαετία του ’70, σε μια επίσκεψη με τους γονείς μου στη θεία Ευγενία, έκανα το λάθος και έφαγα τέσσερα πράσινα σοκολατάκια, “νουαζετάκια”, όπως μας διαβεβαίωσε η θεία. Κατέληξα με απίστευτες διάρροιες και εμετούς στο Παίδων, όπου ο γιατρός διέγνωσε οξεία δηλητηρίαση “μάλλον από κάτι που έφαγε”. Απεκαλύφθη ότι τα “νουαζετάκια” της θείας Ευγενίας, είχαν επάνω στο περιτύλιγμα μια μικρή ελαιογραφία του Αλή Πασά, τόπο παρασκευής τα Ιωάννινα και τιμή 2 γρόσια. Από τότε δεν ξανάφαγα τζοκοντάκια ποτέ κι ούτε θα ξεκινούσα μια τέτοια περιπέτεια τώρα στα γεράματα εξαιτίας του κυρίου Κώστα. Αυτό το χουνέρι όμως μου έδωσε ένα μάθημα, ότι στη ζωή τα πράγματα συχνά αλλιώς φαίνονται κι αλλιώς είναι, κι επίσης πως ό,τι είναι πράσινο, δεν είναι απαραίτητα και νουαζέτα.

Εκείνη την Παρασκευή, ο στρατηγός είχε περισσότερα νεύρα κι από συνταξιούχο που ξέχασε στο καφενείο το δελτίο του ΚΙΝΟ. Παραδέχτηκε ότι είχε μια πολύ σύντομη περιπέτεια με την κυρά-Γιωργία, τίποτα το σοβαρό, έβριζε την καρακαργιόλα την Καραθανάση που τον είχε βγάλει αδίκως στο βουρδούγιο, αλλά και τον πούστη τον Ευθυμιάδη, που του τη φύλαγε από τότε που υπηρετούσαν μαζί στην Ορεστιάδα, όταν ο Αναστασίου είχε κατηγορήσει τον Ευθυμιάδη για υπεξαίρεση πυρομαχικών. Είχε αρχίσει μάλιστα να υποψιάζεται ότι πιθανώς η σύζυγός του πράγματι να δολοφονήθηκε και μου εξομολογήθηκε ότι σκεφτόταν να εμπλέξει στην υπόθεση και ντετέκτιβ.  Τέλος, με ρώτησε αν μπορούμε την επόμενη Παρασκευή να πάμε μαζί στη συμβολαιογράφο για να συντάξει καινούργια διαθήκη. Η επιθυμία του αυτή με παραξένεψε ακόμα περισσότερο, με δεδομένο ότι συνέταξε ήδη μια νέα διαθήκη, δύο βδομάδες περίπου μετά το θάνατο της Βαλεντίνης.

Την επόμενη Παρασκευή, ο κύριος Κώστας δεν εμφανίστηκε ποτέ. Έμαθα την επόμενη ημέρα ότι ο κύριος Κώστας βρέθηκε νεκρός την Πέμπτη, στην αυλή του σπιτιού του, επί του γκαζόν, στο σημείο ακριβώς που ξεκινούν τα μαρμάρινα σκαλάκια που ανεβαίνουν προς την κύρια είσοδο. Το πτώμα εντόπισε ο κύριος Ευθυμιάδης, ο οποίος είχε επισκεφτεί το σπίτι του Αναστασίου μαζί με δικαστικό επιμελητή, για να του επιδώσει ένα εξώδικο σχετικά με την ανυπόφορη μυρωδιά των βιβούρνων που είχε φυτέψει ο Αναστασίου ως φράχτη μεταξύ των δύο οικιών τους.

Η διαθήκη ανοίχτηκε μια βδομάδα μετά την κηδεία και ήταν απλή και ξεκάθαρη. Ο Κώστας άφηνε όλη του περιουσία στην κυρά-Γιωργία. Η διαθήκη περιείχε πρόβλεψη και για τον ορφανό πλέον Τσάρλι, ο οποίος θα μετακόμιζε σε πολυτελή ξενώνα σκύλων στην Παιανία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα μέχρι το τέλος του σκυλίσιου βίου του.

Ο θάνατος του Κώστα σύμφωνα με τον ιατροδικαστή οφειλόταν σε πτώση, πιθανότατα ατυχηματική, όμως η σύμπτωση των δύο αυτών “ατυχημάτων” ήταν βέβαιο ότι δε θα άφηναν αδιάφορες ούτε την ανακρίτρια, ούτε φυσικά την κυρία Μυρσίνη. Ακόμα κι εγώ ομολογώ ότι ένιωσα μια περίεργη ανατριχίλα στο άκουσμα της είδησης αυτού του δεύτερου, σχεδόν πανομοιότυπου ατυχήματος.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, υπό καταρρακτώδη βροχή, πέρασα από τον Μικέ να πάρω τα σοκολατάκια μου (πάντα έχω στο γραφείο σοκολατάκια), πήρα και δυό λιχουδιές, πήρα και μια τυρόπιτα από τα Έβερεστ και έφυγα σφαίρα για το γραφείο, γιατί στις δυόμισι είχα ραντεβού με τον Τσάρλι.

* Η ζωγραφιά: Περιμένοντας τον Λάνθιμο, δια χειρός λατρεμένου αδερφού, Ναυάρχου Βασιλείου Γιοκουσκουμτζόγλου.

** Μουσική Υπόκρουσις: The Stooges – I wanna be your Dog