Περιμένοντας κάτι Απίθανο να Συμβεί

Kύριος Απίθανος: Παιδί μου, τι κάνεις εκεί?
Απιθανόπαιδο: Περιμένω.
Κύριος Απίθανος: Και τι περιμένεις?
Απιθανόπαιδο: Περιμένω κάτι απίθανο να συμβεί.

(The Incredibles)

 ————————-

Ανοίξαμε με το Δάσκαλο την τηλεόραση, για να ενημερωθούμε για τις εξελίξεις.
Να δούμε τι γίνεται με τα παιδιά στη Συρία, τoυς καταυλισμούς στα νησιά, τις εμπλοκές με την γείτονα (όταν υπογράφουμε εμπορικές συμφωνίες ονομάζεται Τουρκία, όταν προκαλεί με παραβιάσεις ονομάζεται η “γείτονα”, elementary ρε μαλάκα Watson), την κλιματική αλλαγή, την Γκρέτα, τον Μπόρις, τη Σούζη. 

Βλαστημήσαμε εν χορώ, βάλαμε μουσική, ουίσκι, ντεπόν, χαρτομάντηλα και τεντωθήκαμε στον καναπέ.

– Κι εμείς τι κάνουμε, Δάσκαλε?
– “Εδώ στέκομαι και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”, αυτό έλεγε ο Λουθήρος όταν άκουγε τα μπινελίκια του από τις καθολικές ξεκωλιάρες φίλες του, μου υπενθύμισε ο Δάσκαλος. 

Και κάπως έτσι κι εμείς.

Πακτωμένοι στον εμπριμέ τον καναπέ με τα κρόσσια και τη στάμπα από το πεπαλαιωμένο τζατζίκι, τυλιγμένοι σε ένα σύννεφο καπνού και ειδήσεων, απόγευμα μιας Παρασκευής του Σεπτέμβρη, σα γέροι με ουρολοίμωξη στο ψιλόβροχο, μπροστά στο συντριβάνι του Ζαππείου, με κλειστές τις τουαλέτες της Αίγλης, λόγω ανακαινίσεως.

Απορημένοι, κατουρημένοι, πεισματικά ακίνητοι, περιμένοντας κάτι απίθανο να συμβεί.

Υ.Γ.1. Μουσική Υπόκρουσις: Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους – Τσιτσάνης / Μπέλλου