2020

Εύχομαι ολόψυχα το 2020 να φέρει στον καθένα ό,τι τραβάει η καρδιά κι η ψυχούλα του!
Το 2020, με τα στρογγυλά μηδενικά του, ας μας θυμίζει ότι η ζωή είναι κύκλος, κι ότι όσο κι αν εμείς προσπαθούμε να την κάνουμε τετράγωνο, εκείνη θα παραμένει πεισματικά κύκλος, και ο κύκλος είτε το θέλουμε είτε όχι αποτελεί τον βασιλιά των σχημάτων (δίνοντας τη μορφή του στην πίτσα, την τούρτα, στον λουκουμά, κ.α.), άσε που το τετράγωνο έχει νόημα μόνο αν είσαι ρίζα, λογική ή μιλφέιγ, που λογικά δεν είσαι.
Ας μας θυμίζουν αυτοί οι κύκλοι ότι ο καθένας βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του γυαλιά (κατά Άντλερ) και το γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι τους ίδιους βαθμούς στραβισμού δεν επαρκεί ως αιτιολογία για να βγάζουμε ο ένας τα αλλήθωρα ματάκια του άλλου.
Ας μην ξεχνάμε ότι στρογγυλές είναι οι αγκαλιές, στρογγυλός είναι κι ο κουραμπιές και ότι και στα δύο ισχύει το θεώρημα ότι μια μόνο ή ένας μόνο δεν φτάνει ποτέ.
Ας μη θυμώνουμε με τα μηδενικά που θα συναντήσουμε και το νέο έτος, καθώς το μηδενικό όσο ψηλά κι αν φτάσει, αφενός θα παραμένει πάντα μηδενικό και αφετέρου ήταν, είναι και θα παραμένει νούμερο.

Ας κρατάμε κατά νου ότι ο κύκλος εμπεριέχει το π, που είναι αριθμός άρρητος και υπερβατικός και αποτελεί μια δεκαδική απεικόνιση η οποία ποτέ δεν καθίσταται μια μόνιμη και επαναλαμβανόμενη παράσταση. Κάπως σαν τη ζωή δηλαδή. Τα δε δεκαδικά ψηφία του αριθμού π φαίνεται να εμφανίζονται με τυχαία σειρά, ενισχύοντας έτι περαιτέρω την άποψη ότι η ζωή είναι κύκλος. Αν αυτό σας τρομάζει και σας κάνει να φοβάστε ότι με τόση τυχαιότητα είναι μάλλον απίθανο να βγάλετε καρέ και να κερδίσετε την παρτίδα, να σας ενημερώσω ότι στην 762η θέση της δεκαδικής αναπαράστασης του αριθμού π, υπάρχει μια σειρά από 6 εννιάρια (το γνωστό σημείο Feynman), που χαρακτηρίζεται από τους μαθηματικούς ως μια ενδιαφέρουσα ανωμαλία, κι από μένα ως μια απόδειξη ότι τα πάντα έρχονται σε αυτόν που επιμένει.
Αν το προχωρήσουμε κι ένα επίπεδο παραπέρα, αυτή η τυχαιότητα σημαίνει ότι όλα είναι πιθανά, τίποτα δεν είναι τόσο τεράστιο ώστε να αποκλείεται να καταστραφεί και τίποτα δεν είναι τόσο μικρό ώστε να μην μπορεί να μεγαλουργήσει. Ας θυμόμαστε, όπως λέει κι o καλός φίλος Toυζ Τουζόπουλος, ότι κανένα μυρμήγκι δεν πέθανε από πάτημα ελέφαντα και καμιά φάλαινα δε σώθηκε μόνο και μόνο επειδή δε χωρούσε στο τηγάνι.
Είχαμε έναν καθηγητή στο σχολείο, που διακήρυττε χαιρέκακα ότι 20 καθαρό δεν υπάρχει. Η φετινή χρονιά φέρνει μια διπλή διάψευση στον κύριο καθηγητή και πιθανώς και σε κάθε ηλίθιο που πιστεύει ότι μπορεί να επιβάλει τον βαθμό και τη γνώμη του στη ζωή, στους αριθμούς και στους νέους ανθρώπους.

Οι δύο επαναλαμβανόμενοι κύκλοι, τα δύο συνεχόμενα εικοσάρια, ας μας υπενθυμίζουν την γοητεία της αρμονίας. Και η αρμονία προϋποθέτει αγάπη, αλληλεγγύη, καλοσύνη και ευγένεια. Στο τετράγωνο.

Βεβαίως τα δύο συνεχόμενα εικοσάρια αποτελούν και μια ευγενή υπενθύμιση ότι η επανάληψη, εκτός από μητέρα της μαθήσεως είναι και η πεθερά της αποχαύνωσης. «Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στα συντρίμμια της ρουτίνας τους» έγραφε ο Κοκτώ, που όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει και που έχει κι αυτός δύο «Ο», αλλά φρόντισε το δεύτερο να είναι ωμέγα.

Να έχουμε μια ενδιαφέρουσα, ξέφρενη κι ανέφελη χρονιά!

Υ.Γ. Φέτος θα φοράω μόνο χρώματα. Κατάλαβα πλέον ότι το ντύσιμο στη μέση ηλικία εκτός από θέμα στυλ και άποψης, αποτελεί ταυτόχρονα κι ένα ζωτικής σημασίας εργαλείο. Και εξηγούμαι:
Θα έχετε σίγουρα παρατηρήσει ότι αυξάνονται εκθετικά οι εξαφανίσεις μεσηλίκων στο Σίλβερ Αλέρτ. Διεκδικούμε πλέον χαλαρά τα πρωτεία και σε αυτή την απαιτητική θεματική. Όμως προσέξτε. Το ζήτημα δεν είναι αν, πότε και γιατί θα χαθούμε, το ζήτημα είναι να καταφέρουνε να μας βρουν. Εδώ, θα προσπαθήσω να δουλέψω με δύο υποθετικά σενάρια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του παραδείγματος:

Σενάριο Πρώτο
Σίλβερ Αλέρτ: Προσοχή. Εξαφάνιση ηλικιωμένου. Είναι 52 ετών, και όταν χάθηκε φορούσε μαύρο παντελόνι, γκρί παπούτσια, άσπρο πουκάμισο, μαύρο γιλέκο και γκρι ελεφάν σακάκι (χωρίς να δουλεύει σερβιτόρος στο Βάρσο ή ελεγκτής στον προαστιακό). Η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν τον δείτε, παρακαλώ επικοινωνήστε, κλπ.

Σενάριο Δεύτερο
Σίλβερ Αλέρτ. Προσοχή. Εξαφάνιση ηλικιωμένου. Είναι 52 ετών και όταν χάθηκε φορούσε κόκκινο παντελόνι, μπλε γυαλιά, πράσινο πουκάμισο και κίτρινο γιλέκο (χωρίς να εργάζεται στο Εργοστάσιο της Σοκολάτας και χωρίς να είναι Playmobil). Η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο, κλπ.
Ποιος από τους δύο πιστεύετε ότι θα βρεθεί ευκολότερα?
Κι ακόμα κι αν δεν βρεθεί, ποιος από τους δυό πιστεύετε ότι θα υπάρξει ένας πιο ευτυχισμένος αγνοούμενος?

Καλή χρονιά, αγαπάκια μου!