Δόκτωρ Χαράλαμπος (Το Εμβόλιον)

Για ύπνο λίγο έπεσα, αργά το μεσημέρι,

Κουράστηκα απ το καθησιό και από το χασομέρι,

Εγώ μες το κρεβάτι μου, κι ο ήλιος έξω λάμπει,

Κι είδα ένα όνειρο λοιπόν,

Που είχε για σταρ έναν γιατρόν,

Τον δόκτωρ Χαραλάμπη.

 

Εδούλευε νυχθημερόν, γιατί ήτανε επίμων,

Γιατρός εκ της Αμερικής κι άριστος επιστήμων,

Καμιά δεν το σταμάταγε, αναποδιά ή εμπόδιον,

Το είχε βάλει στόχο του να εύρει το εμβόλιον,

Κι ας έμενε στην Αχαρνών, Άγιο Παντελεήμων.

 

Ξυπνούσε αξημέρωτα, σχεδόν απ’ τα χαράματα,

Και στο μικρό ιατρείον του διεξήγαγε πειράματα

Μέχρι μια μέρα βροχερή, του ύπουλου Απρίλη,

Του χύνεται ένα ζουμί, ρίχνει κι ένα καντήλι,

Που πέσανε στο πάτωμα, τα ωραία του τα δείγματα,

Όταν δουλεύεις σαν τρελός, συμβαίνουν κι ατυχήματα.

 

Μαζεύει μόνος το ζουμί, μέσα σε μια σακούλα,

Γιατί είχε δώσει και ρεπώ στην Ρώσα κυριούλα,

Τι να το κάνω τώρα αυτό, έτσι που έχει βρωμίσει,

Αν το ρίξω στα σιφώνια,

Θα βρωμάνε δέκα χρόνια,

Κι άμα το δει η μάνα μου, την έχουμε γ@μήσει.

 

Παίρνει λοιπόν το μείγμα του, το βάζει σε μπουκάλι,

Καπάκι όμως δεν έβρισκε, και βρώμαγε η φιάλη,

Έψαχνε πανικόβλητος, να βρει μια κάποια λύση,

Οπότε ρίχνει πατσουλί,

Και μια κολώνια Ζιβανσί,

Μήπως και είναι τυχερός, και λίγο ξεμυρίσει.

 

Και μόλις τα έριξε αυτά, το υγρό έγινε πράσινο,

Και φούσκες έβγαζε πολλές, κι άρχισε ένα βράσιμο,

Να πήζει αυτό σαν λουκουμάς,

Και τρώει ο Μπάμπης ένα φλάς,

“Λες να είναι ετούτο το ζουμί, που θα με κάνει διάσημο?”

 

Ο Χαράλαμπος ο Δόκτωρ είχε φέρει απ το Πεκίνον,

Έναν μικρόν και ζωηρόν, μα άρρωστο παγκολίνον,

Μέσω ενός κυκλώματος που δρούσε στας Αγγλίας.

Παρανόμως φυσικά,

Δίχως πιστοπιοιητικά,

Όχι για κατοικίδιον, μάλλον υπέρ υγείας.

 

Παίρνει ο Μπάμπης το ζουμί, και το περνάει όλο,

Μέσω μιας ενέσεως, στον παγκολινοκώλο,

Το ζώον αιφνιδιάστηκε, κι άρχισε να ουρλιάζει,

Και μπινελίκια ασιατικά πήρε να κατεβάζει,

Τους άκουσε η Αχαρνών,

Αυτό το ζώον το φρικτόν,

Στην πεθερά μου μοιάζει.

 

Μόλις ο πόνος πέρασε, το ζώον εκοιμήθη,

Δίχως κανένα φάρμακο και δίχως παραμύθι,

Φαίνεται είχε το ζουμί, θαυματουργό ουσίαν,

Κι όταν ξύπνησε αργοτέρως,

Δεν πονούσε ιδιαιτέρως,

Είχε καλήν αναπνοήν, μα και θερμοκρασίαν.

 

Εντός ελάχιστων ωρών, το ζώο είχε αναρρώσει,

Και ο Μπάμπης ήτο ευτυχής, γιατί το είχε σώσει,

Κι ακόμα περισσότερο, που είχε καταφέρει,

Σε όλη την κοινότητα

Μα και στην ανθρωπότητα,

Το φάρμακο να φέρει.

 

Με ένα φίλο του παλιό, τον κύριο Αναστάσιο,

Αποφασίσαν άμεσα να ανοίξουν εργοστάσιο,

Που θα παράγει εμβόλια, εκατομμύρια δόσεις,

Που θα γίνονται ουάν οφ,

Πήραν κι άδεια ΕΟΦ,

Για να μην έχουν αστικάς και ποινικάς κυρώσεις.

 

Πήραν και μια απόφαση και δεν το συζητάν,

Ετούτο το εμβόλιο, θα είναι δωρεάν,

Όλος ο κόσμος να μπορεί, αν θέλει να το κάνει,

Πράσινοι, μαύροι, κίτρινοι, πλούσιοι και ζητιάνοι,

Έλληνες, Τούρκοι, Αφρικανοί και Φραγκολεβαντίνοι,

Κι αν περισσέψουν φάρμακα, ίσως κι οι παγκολίνοι.

 

Έτσι το αποφάσισαν ο Μπάμπης κι ο Αναστάσιος,

Και κάναν κι ένα διάγγελμα εκ της τηλεοράσεως:

«Όλοι θα πάρουν δωρεάν, τίποτα δε θα δώσουν,

Όλοι εκτός των Γερμανών, που πρέπει να πληρώσουν».

 

Και φεύγει ο Χαράλαμπος και πάει στη Γερμανία,

Όπου τον υποδέχτηκαν, εις την Καγκελαρία,

Εκεί να συζητήσουνε, να διαπραγματευτούνε,

Τι θα ζητήσει ο Ντόκτορας, θέλαν πολύ να δούνε.

 

– Χαλό μάιν Φράου Άνγκελα, σας φέρνω γκούτε νέεν,

– Μπείτε, καθείστεν Μπάμπεν μας, και ντόκτορεν γενναίεν

Ζι χάμπεν το εμβόλιεν ως έμαθα γκεφούντεν,

Αν θέλετε θα κάνομεν, μαζί δουλειές με φούντεν.

-Λυπούμαι, της απήντησε ο έλλην ο γιατρός.

Βλέπετε την εξέλιξην, την σκέπτομαι αλλιώς.

Ετούτο το εμβόλιον δεν το φτιαξα δια πώλησιν,

Και δωρεάν θα δίδεται, να σταματά την μόλυνσιν.

Και σκέπτομαι και εις εσάς, τσάμπα να σας το δώσω.

Και τον Γερμανικόν λαόν, κι αυτόν να τονε σώσω.

-Μπράβεν ρε Χερ Χαράλαμπεν, ζι ζιντ πολύ κιμπάρεν,

Φοβήθηκα πώς θέλατε τα ευρώ μας να μας πάρεν.

-Ούτε που να το σκέφτεστε, μη λέτε κουταμάρεν.

Το εμβόλιο είναι δωρεάν, μην κάμετε υποθέσεις,

Βεβαίως κάθε παροχή, έχει προϋποθέσεις.

-Πείτε μου ότι θέλετεν, βιρ ζιντ στη διάθεσή σας!

– Αχ είναι χάρμα οφθαλμών, να ομιλώ μαζί σας.

Αυτό που θέλω είναι απλόν, ζητώ δικαιοσύνην,

Θυμάστε έναν πόλεμον, παλιά που είχε γίνει?

-Κάτι θυμούμαι αόριστα, μα νάιν ακριβώς.

– Σας έπιασα αδιάβαστην, γιατί ήταν και στα σος.

Από τον πόλεμον αυτόν, σαν κάτι να χρωστάτεν,

Χρόνια περάσανε πολλά κι ίσως να το ξεχνάτεν,

Θέλω λοιπόν φράου άνγκελα, αμέσως να μου δώσεις,

Από τον πόλεμον αυτόν, τας αποζημιώσεις.

-Ein moment, μη βιάζεστε ντοκτόρε Χαραλάμπης

-Για σας, φροϊλάιν Άγκελα, είμαι απλά ο Μπάμπης

-Μπάμπεν πολύ θα ήθελα να σε καλοκαρδίσεν,

Και τα ευρώνγκ που σας χρωστώνγκ να σας επιστρεφίσεν,

Μα τα μπιλιόνε είναι τρελά, υπάρχει και στενότης,

Κι αν έχω πολλά πάγιεν, μου λείπει η ρευστότης.

-Μη σκάτε φράου Άνγκελα, θα πάρετε το εμβόλιον,

Κι αν δεν τα έχετε ρευστώς, αυτό δεν είναι εμπόδιον,

Μπορούμε να υπογράψουμε, ένα μικρόν μνημόνιον.

Μην πάει ο νους σας στο κακό, ξέρω δε σας αρέσει,

Μα το μνημόνιο είναι μικρόν, κι ούτε που θα πονέσει.

Είμαι γιατρός ακούστε με, γρήγορα θα περάσει,

Μετά από έξι εκλογές, θα το έχετε ξεχάσει.

Αν θέλετε το εμβόλιον, να μη σας φάει η μαρμάγκεν,

Θα πρέπει να μου δώσετε, μπροστάντζα τη Φολκσβάγκεν.

Και όλα τα υπόλοιπα, σε δόσεις ισοβίως,

Πάντα όμως στην ώρα τους, και πάντα αλληλεγγύως,

-Μπρίνγκεν μου τα συμβόλαια, να βάλω υπογραφίεν,

Τα πράγματα είναι σοβαρά, μη λέμε μαλακίεν.

Πήραμε τώρα δυστυχώς το ντρίτεν το μακρύτερον.

Και κάπου εκεί εξύπνησα, επάνω στο καλύτερον.

 

Υ.Γ. 1. Χρειάζεται και ζωγραφιά, γιαυτο είναι οι φίλοι, χαρείτε το αριστούργημα του αδερφού Βασίλη.

Υ.Γ. 2 Υπόκρουσις: Μίμης Φωτόπουλος – Δραχμάς δεν δίδω