Απλοί Αθρώποι

«Να χες ένα ψεγάδι,

Έστω ένα μονάχα,

Να μην ντρέπομαι που’ χω

Ένα μάτι πιο λίγο.

Στον καημό σου να κάνω

Πως εδάκρυσα τάχα,

Και να μην αρρωστήσω,

Στη χαρά σου και φύγω»

Σκέφτομαι κάποιες στιγμές πώς θα αντιδρούσα, αν το θύμα ήμουν εγώ.

Αν είχα ζήσει έναν τέτοιο εφιάλτη, σε παιδική ή εφηβική ηλικία, ή και αργότερα, στην ενήλικη ζωή μου.

Αν το κρατούσα μέσα μου κρυφό, γλύφοντας μόνος, σαν σκυλί, τις πληγές μου.

Αν είχα νιώσει τον τρόμο, την θλίψη, την οργή, την αμφιβολία.

Αν είχα σκεφτεί δεκάδες φορές, τι θα γινόταν «αν».

Τι θα γινόταν, αν δεν είχα γνωρίσει ποτέ εκείνον τον άνθρωπο, αν δε του είχα μιλήσει, αν δε είχα πάει ποτέ σε εκείνο το σπίτι, εκείνο το καταραμένο βράδυ.

Τι θα γινόταν, αν η κοινωνία είχε δημιουργήσει θεσμούς και διαδικασίες που δε θα επέτρεπαν ποτέ να μου συμβεί κάτι τέτοιο, ή, αν αυτό μου συνέβαινε, να μην μείνει ατιμώρητο.

Ή έστω, αν είχα έναν μπαμπά πραγματικά «παλαιάς κοπής» που είχε μάθει να ακούει, και που αν του έλεγα ότι κάποιος είχε πειράξει έστω και μια τρίχα από το αγγελούδι του, θα τον είχε θάψει με τον κώλο έξω, για να παρκάρουν τα ποδήλατα.

Αν είχα ευχηθεί χίλιες φορές να μην μου είχε συμβεί ποτέ αυτό, να ήταν μόνο ένα απαίσιο όνειρο.

Αν είχα κουμπώσει καρτέλες ολόκληρες από ΣΥΦΑ, από ΜΗΣΥΦΑ, από Μησουτύχει, γιατί αν σου τύχει, ό,τι και να κουμπώσεις, δύσκολα σηκώνεις κεφάλι.

Αν είχα προσπαθήσει μέχρις διαλύσεως να δημιουργήσω και να διατηρήσω φυσιολογικές σχέσεις, να πείσω ότι είμαι κι εγώ ένα απλός καθημερινός άνθρωπος, κοινός, τυχαίος, συνηθισμένος, ξεφτιλισμένος σαν όλους τους άλλους, που είχα ζήσει μικρά, καθημερινά φυσιολογικά πράγματα, κι αν είχα ζήσει και κάτι μη φυσιολογικό, εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα, θα το είχα κρύψει καλά κάτω από την κουρελού, θα το είχα καταπιεί και δεν θα το είχα δείξει ποτέ.

Αν είχα καταφέρει κάποια μέρα «σε πείσμα όλων μου των Θεών και των αρνήσεων και των τραυμάτων» να σηκώσω κεφάλι, να σηκώσω χεράκι και να είχα φωνάξει «Είμαι εδώ, έζησα αυτό, πέθανα, πέθανα ξανά και ξανά, αλλά είμαι τώρα εδώ όρθιος μπροστά σας, αναστήθηκα, βρήκα τη δύναμη, σας κοιτάω στα μάτια και σας το λέω»

Αν είχα την επιλογή να παραμείνω πληγωμένο αρνί και διάλεγα τελικά να γίνω τσομπανόσκυλο, για να γαβγίσω στα μούτρα σας και να προστατεύσω και μένα και εσάς και τα παιδιά σας από τους λύκους.

Αν είχα βρει τη θεία δύναμη και είχα κάνει τη μέγιστη υπέρβαση.

Και αν, μετά από αυτά, ξύπναγα το επόμενο πρωί και έβλεπα μια ολόκληρη κοινωνία – ή έστω ένα σημαντικό της κομμάτι – τα ΜΜΕ και τους πολιτικοκαλλιτεχνικούς ταγούς της χώρας να μαλλιοτραβιούνται πάνω από το κουφάρι μου, προσπαθώντας ο καθένας να παίξει τη δική του παρτίδα σκάκι στην καμπούρα των δικών μου πληγών, τότε φοβάμαι ότι θα είχα μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που άνοιξα το στόμα μου.

Αλλά μετά σκέφτομαι, ότι εγώ είμαι ούτως ή άλλως ένας πολύ μικρός, πολύ κοινός, πολύ συνηθισμένος, πολύ φυσιολογικός, πολύ ξεφτιλισμένος άνθρωπος, ότι εγώ ούτως ή άλλως φοβάμαι κι ας μην έχω κακοποιηθεί, και άρα πιθανότατα εξαρχής, δεν θα είχα αρθρώσει κουβέντα.

Υ.Γ.1. Η ζωγραφιά, πάντα και μόνο του Βασίλη.

ΥΓ.2. Μουσική Υπόκρουσις: Αν δεν είσαι τυχαίος – Κώστα Ζηβόπουλος