Τα 5 Στάδια του Καύσωνα (ό,τι έχει το Ψυγείο)

“If you saw a heat wave, would you wave back?”

Steven Wright

===============================

Εσείς μπορεί να μην το γνωρίζετε, όμως ο καύσωνας δεν είναι απλή υπόθεση. Για να το θέσω απλά, ο καύσωνας δεν είναι παστίτσιο, που το έφτιαξες, το μαμάκωσες, τελείωσες. Έχει το πριν του, έχει το κατά τη διάρκεια, έχει το μετά, έχει ενέργειες και παρενέργειες σοβαρές, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω.

Στάδιο 1: ΑΡΝΗΣΗ

Έχεις κάτσει αμέριμνος στο δωμάτιο εκείνο, που ακόμα και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του. Έχεις πάρει μαζί τον πρωινό καφέ, έχεις ανοίξει το παράθυρο του μπάνιου (ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τους υπόλοιπους ενοίκους του σπιτιού), ίσως έχεις ανάψει κι ένα τσιγάρο (γιατί κι ο σεβασμός έχει όρια, και τα όριά του είμαστε εμείς και τα χούγια μας). Κι εκεί που διαβάζεις αμέριμνος τις ειδήσεις στο κινητό, ο κορωνοϊός, το εμβόλιο, οι αρνητές, το euro, τσουπ, πέφτει το μάτι σου σε μια είδηση, χαμηλά στο site, με μικρά γραμματάκια:

«Έρχεται καύσωνας διαρκείας – Για ημέρες 1987 προειδοποιούν οι μετεωρολόγοι».

Ανοίγεις, διαβάζεις και ξεσπάς σε ένα γέλιο τόσο τρανταχτό και κακιασμένο, που θα σε ζήλευε ακόμα κι η Τασώ Καββαδία, όταν μαθαίνει ότι η απολυμένη υπηρέτριά της – που τάχει μπλέξει με τον κανακάρη της – έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με βερονάλ.

«Χαχαχαχαχαχα. Ποιο καύσωνα, ρε μαλάκες? Όπου νάναι μπαίνει ο Ιούλιος. Μας λες τώρα ότι θα κάνει ζέστη στο νταλακαλόκαιρο και μας το πασάρεις ως έκτακτη είδηση, σαν να μας λες ότι πήγες στον Μπάμπη τον σουβλατζή και έχει προσθέσει στο μενού μπαομπάν με σούσι? Θα μας τρελάνετε, ρε? Ποιον κοροϊδεύτετε ρε μαλάκες? Τον μισθωτό και τον χαμηλοσυνταξιούχο?».

Στάδιο 2: ΘΥΜΟΣ

Έχουν περάσει 5 μέρες από τότε που διάβασες εκείνο το καταραμένο άρθρο και έχεις κάτσει και πάλι στο δωμάτιο εκείνο που ακόμα και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του. Απλά πλέον δεν είσαι ούτε αμέριμνος, αλλά ούτε και μόνος. Έξω έχει 39 βαθμούς, στο σαλόνι έχεις ανάψει αποβραδίς το αιρκοντίσιον και έχει πέσει η θερμοκρασία στους 28, αλλά για κακή σου τύχη πριν λίγο έκανε χλιαρό ντους η κόρη σου και πλέον μέσα στο μπάνιο έχει 47 βαθμούς, και εσύ κάθιδρος πασχίζεις να χέσεις τα δύο πίτα γύρο που κατάπιες σχεδόν αμάσητα χθες το βράδυ, σε πείσμα του καύσωνα, της χοληστερίνης και της διαιτολόγου σου. Μαζί με εσένα κάθεται στο μπάνιο μια ζέστη τόσο αφόρητη και καθηλωτική, σαν να έχεις μπει στο ασανσέρ με ελέφαντα που μόλις τελείωσε το μάθημα Power Zumba στο ξερό του Αγίου Κοσμά. Σταγόνες ιδρώτα συνωστίζονται στο τριχωτό της κεφαλής, κατεβαίνουν αργά και βασανιστικά, σαν κινέζικο μαρτύριο, στον αυχένα, γλιστρούν κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, για να καταλήξουν, αργά, γαργαλιστικά και βασανιστικά, στο γυμνό πωπουδάκι που βράζει πάνω στο πάτερο, σαν κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής στην κατσαρόλα της θείας Αριστούλας.

Ανάβεις τσιγάρο, μονολογείς, βρίζεις τον καύσωνα, την Σούζη, τον Αρνιακό, την Πολιτική Προστασία, το ξερό σου το κεφάλι που το τσιγγουνεύτηκες και δεν αγόρασες Inverter, αλλά πλέον είναι πολύ αργά για δάκρυα και πολύ νωρίς για ουίσκυ.

Στάδιο 3: ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Έχει βραδιάσει και τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Αλλά όταν λέμε λίγο, εννοούμε λίγο. Κάθεσαι στη βεράντα με το βρακί, έχεις βάλει έναν Μηλοκλέφτη με όσα παγάκια χωράνε στο ποτήρι και περιμένεις. Πού θα πάει? Θα φυσήξει. Στην πραγματικότητα δεν κουνιέται φύλλο και θέλεις να βγάλεις την πέτσα σου. Καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που δεν έκανες αποτρίχωση στήθος και πλάτη, και τώρα νιώθεις αυτές τις τρίχες να σε τυλίγουν σαν Μοντγκόμερι που στο φοράει η μάνα σου για να πάτε εκκλησία Δεκαπενταύγουστο στο χωριό, να σε δουν οι χωρικοί και να σκάσουν από τη ζήλεια τους. Ξαφνικά, έρχεται ένα ανεπαίσθητο αεράκι, χλιαρό, σαν να αναπνέει δίπλα σου η θεία η Χαρίκλεια που μόλις γύρισε με τα πόδια από την λαϊκή στην Νέα Φιλαδέλφεια. Αλλά ακόμα κι αυτό το αεράκι είναι κάτι. «Όταν η ελπίδα πεινάει, την τρέφουν τα πάντα», έτσι έλεγε η Λούσυ στον Τσάρλι Μπράουν και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, είχε και δίκιο η πουτάνα.

Στάδιο 4: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μετά από 6 μηλοκλέφτες και μια μπανιέρα νερό, αφού έχεις εξαντλήσει τη λύση του κρύου μπάνιου, του ανοιχτόχρωμου βρακιού, των μικρών συχνών γευμάτων, συνειδητοποιείς ότι το ένα και μοναδικό air condition του σπιτιού, το συλλεκτικό, το γιαπωνέζικο, το απέθαντο, που στο είχε φέρει ο μπατζανάκης σου από μια παρτίδα που είχε κάνει εισαγωγή το 1988 επί Χιροχίτο, αποφάσισε να κλείσει οριστικά τον κύκλο ζωής του, ακριβώς στη χιροχιτορότερη στιγμή. Δεν αντέχεις πια ούτε να ουρλιάξεις, ούτε να βρίσεις, μόνο πέφτεις μπρούμυτα στο κρεβάτι και κλαις με αναφιλητά, σαν Μάρω Κοντού που την σφαλιάρωσε ο Χρήστος ο Τσαγανέας γιατί κατάλαβε ότι τα έχει με τον ζωγράφο τον Καρνέζη, γιατί δεν του έφτανε η Μαντάμ Ζουλιέτ του Καρνέζη, ήθελε και την Κοντού το καθήκι.

Στάδιο 5: ΑΠΟΔΟΧΗ

Ξυπνάς το πρωί – όχι δηλαδή ότι κοιμήθηκες – και ακόμα και η ιδέα του να πας εκεί που ακόμα και ο βασιλιάς πάει μόνος του σου προκαλεί τρόμο. Είναι μόλις 11 το πρωί, έχει ήδη 40, μέσα έξω. Μαζεύεις και τις τελευταίες σου δυνάμεις και πας στο μίνι μάρκετ να αγοράσεις παγάκια και παγωτό salted caramel που σου παραγγείλανε το παιδιά. Μπαίνεις ψιλικατζίδικο, η κυριούλα σε κοιτάει λίγο σαν κατσαρίδα που βγήκε πίσω από τις σοκοφρέτες και βαριέται ακόμα και να την πατήσει, παίρνεις παγάκια, ψάχνεις παγωτό, δεν βρίσκεις, ρωτάς την κυριούλα, συγγνώμη, μήπως έχετε το ξυλάκι το salted caramel, σου απαντάει ανάβοντας τσιγάρο «ό,τι έχει το ψυγείο», ξαναπάς ψυγείο, δεν βρίσκεις, παίρνεις δύο almond and cookies, o Θεός κι η ψυχή τους, ξαναμπαίνεις μέσα, πας να πληρώσεις, βγάζεις κάρτα, ήδη στάζεις από την κορφή μέχρι τα νύχια, σε κοιτάει λες και πάτησες την ουρά στο ημίαιμο κανίς -γκριφόν με το οποίο συζεί από το 2013, «δεν έχω κάρτα, μόνο μετρητά», σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, ζεσταίνεσαι κι άλλο, τολμάς να αντιμιλήσεις «μα εδώ βλέπω ότι έχετε ολόκληρο μηχάνημα POS», γελάει σχεδόν σατανικά «Α, αυτό? Δεν λειτουργάει», πλέον βράζεις σαν τσίπουρο Τυρνάβου, αρπάζεις το POS, την κοιτάς κατάματα, σε κοιτάει σαν κανίς γκριφόν που δεν ξέρει αν πρέπει να σε γλείψει, να σε κατουρήσει, ή να σε δαγκάσει, ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνει, της κατεβάζεις το POS στην κουρούπα με όλη σου τη δύναμη, πέφτει ξερή πίσω από τον πάγκο, πλησιάζεις, ψάχνεις για σφυγμό, τώρα ξέρεις ότι όντως δεν λειτουργάει, την σούρνεις από τα πόδια, την πας στο ψυγείο, βγάζεις όλα τα παγωτά και τα βάζεις με επιμέλεια σε πλαστικές σακούλες, βάζεις με τα χίλια ζόρια το άψυχο κορμί που δεν δέχεται κάρτες στο ψυγείο, ρίχνεις μέσα και τις παντόφλες της, γιατί είσαι άνθρωπος της λεπτομέρειας, νιώθεις κουρασμένος αλλά δικαιωμένος, παίρνεις από τη σακούλα ένα Magnum double chocolate, το γλείφεις αργά, ηδονικά, η ζέστη υποχωρεί, ένα ελαφρύ αεράκι σου χαϊδεύει στοργικά την κουρούπα, ένα αυτοκίνητο σταματάει απέξω, ένας ηλικιωμένος κύριος κατεβάζει το παράθυρο και ρωτά «μήπως έχετε παγωτό πατούσα?», τον κοιτάς, χαμογελάς συγκαταβατικά, του απαντάς ένα αέρινο «ό,τι έχει το ψυγείο» και χάνεσαι για πάντα στα ζεστά στενά της πόλης.

Υ.Γ. 1. Η ζωγραφιά, από τον μετρ της χαράς και της δροσιάς Βασίλη Γιοκουσκουμτζόγλου: Νεκρά φύσις εντός ψυγείου. Παστέλ και ακρυλικά σε χαρτί πολυτελείας.

Η ψύξις είναι παγερή
καύσων δεν την φοβίζει
κι’ έως βαθιά μες την ψυχή
το παγωτό δροσίζει.

Υ.Γ.2. Μουσική Υπόκρουση: The Kinks – Sunny Afternoon