Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΑΡΝΕΑΔΟΥ

 

“Though the doctors treated him and gave him medications to drink, he nevertheless recovered.”

L. Tolstoy – War and Peace

– Πονάτε εδώ?, διέκοψε με ήρεμη φωνή τα ουρλιαχτά μου ο έμπειρος γαστρεντερολόγος.

– Πεθαίνω…

– Υπάρχει πρόβλημα σοβαρό. Τις έχετε χρόνια τις αιμορροΐδες?

– Επί Σημίτη δεν τις είχα.

– Λογικό αυτό. Άλλα χρόνια. Μην το συγκρίνετε. Ελένη, φέρε μου τα εργαλεία.

Η Ελένη πλησίασε χαρούμενα, με τις μακριές στιλπνές φαβορίτες της να παιχνιδίζουν στο φως του εξεταστηρίου.

– Εν να βάνω τζιε αιρ κον-ντίσσιον? Επύρωσα τζαμέ, δήλωσε σε ακατάληπτη εσπεράντο η νησιώτισσα βοηθός.

– Να βάλεις. Και χαμήλωσε πια αυτή τη μουσική. Γιατί την έβαλες στη διαπασών, παιδάκι μου?

– Εφοάμουν άμπα τζι ακούσον τον οι ασθενείς που περιμένουν.

Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι. Ο γιατρός όμως με καθησύχασε με την απαλή, σίγουρη φωνή του, διαβεβαιώνοντάς με ότι το μόνο που θα συνέβαινε ήταν ότι θα μου έβαζε στον κώλο έναν διευρυντήρα, μια σωλήνα Φ-12, μια δεύτερη σωλήνα με ένα φακό, ένα νυστέρι, ένα νυχοκόπτη και ένα σκαλιστήρι.

Κατάλαβα αμέσως πόσο άδικος ήμουν όταν λοιδορούσα γνωστή λαϊκή αοιδό, που φημολογείτο ότι της αφαίρεσαν ένα μπουκάλι από τα οπίσθιά της, την ίδια ώρα που στα δικά μου ήταν έτοιμο να εισέλθει το μισό PRAKTIKER.

Ο γιατρός αποστείρωνε κρυφογελώντας τα λάστιχα του ποτίσματος, η Ελένη έβαζε στο φουλ το αιρ κοντίσιον, σιγοσφυρίζοντας τα «ριάλια, ριάλια, ριάλια..» και εγώ ανέβασα ήρεμα το παντελόνι μου και έφυγα από το ιατρείο τρέχοντας.

H ζωγραφιά: Μια Λεμεσανή, του Γιοκούς. Πενάκι, παστέλ, ακρυλικά, σε Α4 πολυτελείας.

Μουσική Υπόκρουση: Big Mama Thornton