Στον χαλαντραίο Αλεχάντρο, που επιστρέφει Μεγάλο Σαββάτο. Δεν μ' άρεσε ο πύραυλος, ούτε τα ξύλινα κουταλάκια, ούτε το κασάτο, το κυπελλάκι Παπασπύρου είχε την πικρία του κακάου, έπαιρνα ξυλάκι βανίλια εγώ...την Γέφυρα του ποταμού Κβάι την είδα μόνο μεγάλος, αλλά μου λέγαν την ιστορία, μόνο έτσι έτρωγα, ήμουν μίζερος με το φαΐ, υπήρχε και το... Continue Reading →

Μαζευτήκαμε στην είσοδο που μας ήθελε ο διαχειριστής συνέλευση, να βάλουμε, λέει πυροσβεστήρες στους ορόφους, διότι προβλέπεται από την νομοθεσία, και άνθρωποι είμαστε, κάτι γίνεται ξερωγώ, και είπε ο τρίτος όροφος κάντε ότι θέλετε, εγώ πάντως δεν πληρώνω κερατιάτικα, να τα βάλει όποιος θέλει στον όροφό του, κι' αυτός έχει ασφάλεια πυρός. Και τούπε ο... Continue Reading →

Ήταν μια φορά ένα συγκρότημα, κι' είχανε ένα ντραμίστα, τον Ρίγγο, πολύ ωραίος τύπος, και βασικά ήθελε την ησυχία του. Διότι μικρό είχε ταλαιπωρηθεί πολύ με κάτι ασθένειες, περιτονίτη, φθίση, κόντεψε να πεθάνει, έμεινε πίσω και στο σχολείο. Οπότε γράφανε ένα δίσκο, διπλό, αυτός κοίταγε τη δουλειά του, βάραγε κειπέρα, οι άλλοι τρωγόντανε σα τα... Continue Reading →

  Πρέπει να πω άνευ περιστροφών πως την Μιράντα την ερωτεύτηκα πριν την δω. Μπορεί από φωτογραφία, στην παρέα βγάζανε όλο φωτογραφίες. Ήταν εντελώς μεθυσμένη όταν την γνώρισα, και ήταν τέλος Αυγούστου, οπότε τα μάζεψα και πήρα το τραίνο να πάω να διαβάσω για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Αλλά δεν μου έβγαινε από το μυαλό... Continue Reading →

Αγόρασε ο πατέρας ένα οικόπεδο και έχτισε εξοχικό. Στον δρόμο από τον Ισθμό προς Επίδαυρο. Ήταν ένα σπίτι με κεραμίδια μπροστά στη θάλασσα. Πέτρινη θάλασσα. Άμμος πουθενά. Μόνο βότσαλο, ασπριδερές πέτρες για χιλιόμετρα. Και μέσα μαύροι αχινοί χιλιάδες. Εκείνη την εποχή, ψυχή ζώσα, μόνο τρακόσια μέτρα μακριά ένα άλλο σπίτι. Ούτε τηλέφωνο, ούτε ηλεχτρικό, ούτε... Continue Reading →