Αγύριστο Κεφάλι

«Που θα μου κάνει εμένα μάθημα ο κινέζος, πώς φτιάχνουμε τα ντολμαδάκια με τα αμπελόφυλλα. Όπα ρε μάστερ σεφ, είχες και στη Σαγκάη ντολμαδάκια αυγολέμονο. Άντε το πολύ να φτιάχνατε κανένα ρολό γιαλατζί, με ρύζι νυχάκι στον ατμό και τυλιγμένo σε μπανανόφλουδα. Άσταδιάλα, κλείστο το ρημάδι ανηψιέ, θα μου ανεβάσουν την πίεση.

Κι αυτός ο νάνος ο κακιασμένος, ρωτάει το ζώον αν έβαλε η παρδαλή πάνω από τους ντολμάδες λούρπακ. Στάκα βάζουνε στους ντολμάδες ρε γυούφτο, στάκα, άκου λούρπακ, ρε εσύ κακομοίρη, είσαι ένα μέτρο κι ένα βιτάμ, άντε και το βρήκες το λούρπακ, θα φτάνεις στο σουπερμάρκετ το ράφι να το ψωνίσεις? Μου μάθανε τώρα όλες οι προκομμένες με το λούρπακ. Θα πάω τώρα εγώ με τη σύνταξη των εξακοσίων ευρώ, να πάρω λούρπακ. Μάθε πρώτα ομελέτα και μετά το παίρνεις και το λούρπακ. Όταν μαγειρεύαμε με τη μάνα σου ντολμάδες, μοσχομύριζε όλο το Ζευγολατιό, έτσι τα μάθαμε εμείς κύριε, οι παλιές οι νοικοκυρές, βάζαμε τσουκάλι, δεν παίρναμε τηλέφωνο την πίτσα χάτ, τσάκω μάστορα δύο σπέσιαλ, μια σεφ και μια κοκακόλα. Θέλουν να γίνουν και μποτρίνι τρομάρα τους, άλλο χάπατο αυτό, σκούζει σα γουρνοπούλα που τη σφάζουνε και ρωτάει γιατί δεν ακούγεται στο ραγού το κινόα. Χαχαχαχα, άκου κινόα! Φαντάσου τώρα καλοκαίρι, να είσαι εσύ στη μπαραλία στο Βραχάτι με το μαγιουδάκι σου κι εγώ να σε κυνηγάω από πίσω και να σου φωνάζω “έλα Γιωργάκη, θα κρυώσει το κινόα σου!”.

Να μη βρίσκεις λάκο να κρύψεις το φινόκιο.

Να, άρχισε πάλι τη γκρίνια ο κινέζος, γιατί δεν είναι τραγανό το σπαράγγι. Σπαράγγι είναι μάναμ, δεν είναι πακοτίνι. Σα να με πάει αυτός σε ρεστοραν στο Πεκίνο, κι εγώ να κάνω κόνξες, που δεν είναι κρατσανιστό το μπαμπού.

Άλλαχτο γιατί θα με πιάσουν τα διαόλια μου. Α, τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Το πάουερ οβ λαβ. Άλλα ζούδια. Τη ρώταγε την άλλη η Μπακοδήμου, αν έχει πάρει ποτέ αφροδισιακές τροφές. Εδώ έχει πάρει όλον τον καναπέ με 5 μαντραχαλαίους επάνω, άμα πάρει και αφροδισιακά κυρά μου, ποιός τη μαζεύει μετά. Άλλαχτο. Άμα είναι να μπεις για μπάνιο, κλείσε το θερμοσίφωνο. Άλλαχτο λέμε.

Α, όχι Βουλή, εγκώσαμε στους σωτήρες και τους φωστήρες. Το ξέρεις ότι στο Ζευγολατιό παλιά ήταν ένας τσομπάνης, που είχε κατέβει για δήμαρχος. Έβγαινε που λες κρυφά τις νύχτες και έγραφε με μια μαύρη μπογιά σε όλους τους τοίχους ΨΙΦΙΣΤΕ ΜΕ. Όλα γιώτα και χωρίς όνομα, ούτε φυσικά φωτογραφία. Έτσι σκέτο, ψηφίστε με. Ο Καραθεωδορής της Βόχας. Θες και το καλύτερο? Τον ψηφίσαμε.

Άλλαχτο.

Βρε, βρε καλώς τον, τον παππά της καρδιάς μας, της αγάπης και της καλοσύνης. Τώρα τα έχει βάλει με τους κύναιδους. Καινούργιο φιρμάνι αυτό. Πίστευε και μη γ@μιέσαι. Τόσο χριστιανός λέμε. Και μετά παραπονιέται ο παπα-Γρηγόρης που στους Χαιρετισμούς η πιο μικρή είναι η κυρά-Δέσποινα, που πέρασε πέρσι περιοδεύων για Φαραώ και την εκόψανε Ι-5.

Κλείστο. Ξέρεις κάτι ανηψιέ? Μπούχτησα και χέστηκα. Χέστηκα και για τους παπάδες, τους βουλευτάδες, τους μαγείρους, τους κερατάδες, τις πουτάνες, το ευρώ, τα δουβλόνια, το λούρπακ, τα κινόα, εγώ θα περπατήσω όσο μου μένει στον δρόμο τον δικό μου, όπως τον έμαθα κι όπως τον ξέρω, θα φτύνω στα μούτρα το κάθε σίχαμα, και δε πα να καώ στην κόλαση του Δάντη και θα σου βάλω τώρα Μαρίκα Νίνου που σ’αρέσει και θα μας βάλω και δυο πέρδικες με πάγο και θα μας ξηγηθώ και μια μακαρονάδα αλανιάρα περποιημένη με λουκάνικο και χωρίς πουστριλίκια, γιατί είσαι θεόμουρλος και μ’ αρέσεις, που τριγυρνάς τόσην ώρα γυμνός με το βρακί, την κόκκινη πετσέτα και το χρυσό στεφάνι, κεφάλι αγύριστο σαν και μένα, και γουστάρω που ήρθες απόψε, γιατί η ζωή είναι παρέα, αλκοόλ και λουκάνικα και τα εκλεράκια που μου έφερες, κι είναι όλα όμορφα, ανάλαφρα, μαγικά, γιατί μυρίζει βροχή και κρεμμύδι τηγανητό και γαρδένια βεράντας, και γιατί δυο κεφάλια αγύριστα είναι καλύτερα από ένα και γιατί, το σημαντικότερο, μ’ αγαπάς, σ’ αγαπώ και στα @ρχίδι@ μας.

* Η φωτό: ο θεόμουρλος. Παστέλ και ακρυλικά, του Γιοκούς, 2018.
** Μουσική Υπόκρουσις: Αγύριστο κεφάλι – Μίλτος Πασχαλίδης

ύς, 2018