Fiat iustitia, et pereat mundus* (ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας χαθεί ο κόσμος) Ο κύριος Σπύρος ξύπνησε εκείνο το βροχερό χειμωνιάτικο βράδυ με έναν απίστευτο πονοκέφαλο και με ένα τεράστιο, τρομακτικό σπυρί στον κώλο. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό το σπυρί το είχε από μικρός. Ίσως να μην ήταν πάντα τόσο μεγάλο, ίσως όταν ήταν... Continue Reading →

Dum vivimus vivamus* Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Είτε είναι παγωτό, είτε πονόδοντος, είτε ο έρωτας, είτε το πρόγραμμα για τα μάλλινα στο πλυντήριο των ρούχων. «Μια ζωή είναι, θα περάσει», αυτό ήταν το μότο της ζωής του. Και έτσι για τον κύριο Πολύκαρπο, η καραντίνα δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Από το σπίτι έβγαινε ελάχιστα... Continue Reading →

Για ύπνο λίγο έπεσα, αργά το μεσημέρι, Κουράστηκα απ το καθησιό και από το χασομέρι, Εγώ μες το κρεβάτι μου, κι ο ήλιος έξω λάμπει, Κι είδα ένα όνειρο λοιπόν, Που είχε για σταρ έναν γιατρόν, Τον δόκτωρ Χαραλάμπη.   Εδούλευε νυχθημερόν, γιατί ήτανε επίμων, Γιατρός εκ της Αμερικής κι άριστος επιστήμων, Καμιά δεν το... Continue Reading →

“No one can tell what goes on in between the person you were and the person you become. No one can chart that blue and lonely section of hell. There are no maps of the change. You just come out the other side. Or you don't.”  Stephen King, The Stand =================================== Νομίζω ότι το καταλάβατε όλοι,... Continue Reading →

Κεφάλαιο 1ο - Ο Ιός  "Though the doctors treated him and gave him medications to drink, he nevertheless recovered".  Leo Tolstoi - War and Peace Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την κυρά-Φιλίτσα, κι αυτό φάνηκε ήδη από την πρώτη εβδομάδα μετά την μετακόμιση της οικογένειας των Χωραφοπουλαίων στον Πλανήτη Ν-124, στο Νέο Ζευγολατιό. Για... Continue Reading →