Zevgolatio, we’ve got a Problem

Κεφάλαιο 1ο – Ο Ιός 

“Though the doctors treated him and gave him medications to drink, he nevertheless recovered”. 

Leo Tolstoi – War and Peace

Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την κυρά-Φιλίτσα, κι αυτό φάνηκε ήδη από την πρώτη εβδομάδα μετά την μετακόμιση της οικογένειας των Χωραφοπουλαίων στον Πλανήτη Ν-124, στο Νέο Ζευγολατιό. Για όσους το έχουν ξεχάσει, το 2150 μ.Χ. ξεκίνησε η σταδιακή εποίκιση του Πλανήτη αυτού με γήινους από όλες τις χώρες. Ο Πλανήτης Ν-124 χωρίστηκε σε εδαφικές ενότητες, αναλογικές σε έκταση με αυτές που κάθε κράτος διέθετε στην Γη, και στη συνέχεια, σε κάθε νέο κράτος έγινε και πάλι αναλογικός διαχωρισμός σε Δήμους και Κοινότητες (ΦΕΚ 1225/23.12.2149, ο γνωστός Νέος Καλλικράτης).

Δόθηκαν γενναιόδωρα κίνητρα στους επιθυμούντες να μετοικήσουν στον νέο αυτό πλανήτη, με σημαντικότερο την παροχή κλήρου μετά οικίας στην αντίστοιχη περιοχή. Αν δηλαδή έμενες στην Γκούρα, σου αναλογούσε ένα σπίτι με κήπο στη Νέα Γκούρα, αν έμενες στο Ζευγολατιό θα έπαιρνες ένα σπίτι στο Νέο Ζευγολατιό, και πάει λέγοντας. Εξαίρεση αποτελούσαν οι κάτοικοι των «παλιών-νέων» περιοχών, πχ. αυτοί που μένανε στη Νέα Σμύρνη δεν μπορούσαν να πάνε στη Νέα-Νέα Σμύρνη, θα ήταν τραγέλαφος, γιαυτό οι περιοχές αυτές ονομάστηκαν Νέα Σμύρνη 2, που ούτε κι αυτό ακούγεται καλά, αλλά δυστυχώς έτσι έγινε.

Το μέγεθος κάθε κλήρου ήταν αντίστοιχο με τα μέλη κάθε οικογένειας, γεγονός ιδιαίτερα αβανταδόρικο για τους Χωραφοπουλαίους, όπου η οικογένεια αριθμούσε συνολικά 9 μέλη. Στο Ζευγολατιό, οι εννιά Χωραφόπουλοι ζούσαν σε ένα σπιτάκι 90 τετραγωνικών, λίγο πάνω από την Παλιά Εθνική. Στο Νέο Ζευγολατιό τους παραχωρήθηκε ένα σπίτι 270 τμ, όπως προκύπτει από τον μαθηματικό τύπο: 30 τ.μ. ανά άτομο Χ 9 Χωραφόπουλοι = 270 (τετραγωνικά, όχι χωραφόπουλοι). Σε κάθε σπίτι αναλογούσε πάντα ένας κήπος με εμβαδόν διπλάσιο του ακινήτου και κάθε κτήμα ήταν είτε ένα τέλειο τετράγωνο είτε ένα τέλειο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Αυτή η ρύθμιση, παρότι ιδιαίτερα βολική και συμμετρική, ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με τους κανόνες και τις παραδόσεις του (παλιού) Ζευγολατιού, αλλά και όλων των χωριών της Βόχας, όπου όλα ανεξαιρέτως τα κτήματα έχουν πιο παράξενα και ελεύθερα σχήματα, χαρίζοντας έτσι την ευκαιρία στους ντόπιους κατοίκους να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον για την περιουσία τους, και να έρχονται πιο κοντά με τους γείτονές τους, κυρίως στις αίθουσες των δικαστηρίων, προσφέροντας έτσι παράλληλα και δουλειές ποιότητας στους νέους επιστήμονες της περιοχής (δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς, ιατροδικαστές, κ.α.).

Οι Χωραφόπουλοι λοιπόν ήταν από τους τελευταίους εποίκους που κατέφτασαν στο Νέο Ζευγολατιό, μια φωτεινή Τετάρτη του Δεκεμβρίου του 2152 μ.Χ. Λέω φωτεινή, γιατί ο Πλανήτης δεν διέθετε ήλιο, οπότε η Διαπλανητική Διοικούσα Επιτροπή είχε εγκαταστήσει σε δορυφόρο μια τεράστια λάμπα Led (με dimmer), ώστε αφενός να ζεσταίνεται ο κοσμάκης, αφετέρου να υπάρχει μια αίσθηση ανάλογη με αυτή της γης όσον αφορά στον φωτισμό.

Η μετακόμιση στον Πλανήτη Ν-124 γινόταν πάντα με τηλεμεταφορά από τον πλησιέστερο Διακομιστή, εν προκειμένω για τους κατοίκους του Ζευγολατιού από το Hub Κορίνθου. Πρώτα έφευγαν τα έπιπλα και η οικοσκευή, μετά τυχόν κατοικίδια, μετά τα σώματα των ανθρώπων και μετά, σε ξεχωριστό data file, γινόταν και το transfer των αναμνήσεων, των δεξιοτήτων και αδεξιοτήτων του καθενός.  Η διαδικασία ήταν απόλυτα ασφαλής και υπήρχε και εγγύηση καλής λειτουργίας και αντικατάστασης, τόσο για τα έπιπλα όσο και για τα κατοικιδια. Για τους ανθρώπους δεν υπήρχε εγγύηση, αφενός γιατί οι άνθρωποι ούτως ή άλλως δεν λειτουργούν καλά και αφετέρου δεν είναι εύκολο (ή σκόπιμο ή ακόμα και επιθυμητό) να τους αντικαταστήσεις.

Από την στιγμή που πάτησαν το πόδι τους οι Χωραφοπουλαίοι στο Νέο Ζευγολατιό, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την γιαγιά Φιλίτσα. Πρώτος το παρατήρησε ο παππούς Ανέστης, το ίδιο απόγευμα εκείνης της Τετάρτης.

«Σύρε τώρα να φτιάξεις φαγητό» την παρότρυνε καλοπροαίρετα, εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα απλανές, τον πλησίασε, του έβγαλε τα γυαλιά πρεσβυωπίας, τα ακούμπησε στοργικά στην εταζέρα, και του άστραψε μια ξεγυρισμένη μπούφλα που έκανε τον κυρ-Ανέστη να εκτοξευτεί μαζί με το αναπηρικό καροτσάκι του και να σκάσει πάνω στο ανυποψίαστο σκρίνιο. Η Μαρίκα κι ο Γιάννης, τα παιδιά τους, έτρεξαν αμέσως να μαζέψουν τον δόλιο τον παππού από το πάτωμα. Με δεδομένο ότι ο Ανέστης είχε μόνο ένα μεγάλο καρούμπαλο, το δε σκρίνιο μικρές εκδορές, τα παιδιά αποφάσισαν να μην δώσουν συνέχεια στο περιστατικό. Θεώρησαν ότι η γιαγιά Φιλίτσα, ταλαιπωρημένη από την τηλεμεταφορά και ευρισκόμενη σε νέο περιβάλλον, πιθανώς χρειαζότανε χώρο και χρόνο για να προσαρμοστεί. Άφησαν τη γιαγιά να περιδιαβαίνει στον κήπο, όσο η Μαρίκα με την Πολυξένη, την γυναίκα του Γιάννη, πήγανε στην κουζίνα για να μαγειρέψουν. Ο Γιάννης από την πλευρά του, μαζί με τον μπατζανάκη του τον Λευτέρη, τον άντρα της Μαρίκας, αποφάσισαν να βγούνε μια βόλτα στην περιοχή και να εντοπίσουν το πλησιέστερο καφενείο. Ο παππούς έκατσε στο σαλόνι με τα τρία εγγονάκια του, τον 6χρονο Ανέστη, τον 8χρονο Αναστάση και τον 10χρονο Τάσο,  βλέποντας στην τηλεόραση παιδικά.

Όμως την επομένη το μεσημέρι, τα πράγματα χειροτέρεψαν.

Την ώρα που ο Γιάννης με τον Λευτέρη γύρισαν στο σπίτι, φορτωμένοι με οικοδομικά υλικά για να χτίσουν στην γωνία του κήπου το μπάρμπεκιου κι ένα κιόσκι μασαμπούκας (με την υστερόβουλη σκέψη ότι θα τα νομιμοποιούσαν και τα δύο το 2.153, που ακουγόταν ότι θα έβγαινε ο πρώτος νόμος για τακτοποίηση αυθαιρέτων) κι ο παππούς Ανέστης καθόταν αμέριμνος σε μια πολυθρόνα σκηνοθέτη στο γκαζόν, με το καινούργιο του καρούμπαλο να στραφταλίζει στον ήλιο-led σα σειρήνα περιπολικού, ένα ουρλιαχτό ακούστηκε μέσα από το σπίτι. Όλοι έτρεξαν μέσα – πλην του παππού Ανέστη, που έφυγε βαρήκοος από το Ζευγολατιό και προσγειώθηκε στο Νέο Ζευγολατιό θεόκουφος – για να δουν μια Μαρίκα με το μαλλί-κεραία και τα μάτια πεταγμένα έξω, σαν να έχει πάθει εξόφθαλμο βρογχοκοίλη.

– Ελάτε όλοι γρήγορα στο υπνοδωμάτιο του παππού και της γιαγιάς, τους είπε συνομωτικά και τους έσυρε μέσα.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, πάνω ακριβώς από το διπλό κρεβάτι, αντί για το κάδρο του Χριστού, κάποιος είχε κρεμάσει στον τοίχο μια αφίσα της Γκρέτα Αλμπανοπούλου, μιας παλιάς ακτιβίστριας/ομοιοπαθητικού από το παλιό Ζευγολατιό – ιστορικής φυσιογνωμίας του Βοχαϊκού φεμινιστικού, αντιεμβολιαστικού και οικολογικού κινήματος – που πέθανε το 2070 μ.Χ. στο Δερβένι από ιλαρά.

Με δεδομένο ότι ο παππούς Ανέστης ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο την τελευταία τριακονταετία, ο μόνος που θα μπορούσε να είχε αναρτήσει την αφίσα ήταν η γιαγιά Φιλίτσα. Για ποιόν ακριβώς λόγο μια βαθιά θρησκευάμενη γρια, πρώην καντηλανάφτισσα στην Αγιά Σωτήρα, πρώην αντιπρόεδρος του Εκκλησιαστικού Μορφωτικού Συλλόγου Άνω Βόχας, θα επέλεγε αντί του Ιησού να κρεμάσει πάνω από το κρεβάτι της την αφίσα μιας άθεης και αμφιλεγόμενης προσωπικότητας της Κορινθίας, αποτελούσε ένα μυστήριο πιο σκοτεινό κι από τον κώλο του Σεμέδο, Σαββατόβραδο Γενάρη στη γερμανική σκάλα στο Πέραμα.

Μείνανε και οι τέσσερις να κοιτάζουν σαν μαρμαρωμένοι την αφίσα. Πρώτος συνήλθε ο Γιάννης, ο οποίος συνέστησε σε όλους να παραμείνουν ψύχραιμοι. Δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να ταράξουν την μητέρα. Θα την έθεταν κρυφά σε καθεστώς επιτήρησης, θα παρακολουθούσαν διακριτικά κάθε της κίνηση.

– Ίσως δεν είχε συνέλθει ακόμα από το ταξίδι, ίσως να την τριγυρίζει κάποια ίωση, σιγόνταρε η Μαρίκα.

– Ή ίσως, λέω τώρα, ίσως, κάτι να μην πήγε καλά με την τηλεμεταφορά…, συμπλήρωσε διακριτικά η Πολυξένη.

– Ποτέ δεν την χώνεψες την μάνα μου, Πολυξένη, απάντησε ο Γιάννης, έτοιμος να ξεκινήσει έναν παραδοσιακό ζευγολατιώτικο καβγά στο νέο τους πλανήτη.

Ήταν όμως ο μικρός Ανέστης, ο οποίος μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο για να δώσει τέλος σε αυτήν την όμορφη στιγμή:

– Μαμά, μαμά, ελάτε γρήγορα, η γιαγιά χτίζει μια πισίνα στον κήπο!

Βγαίνοντας έξω, η ομήγυρις βρήκε τη γιαγιά Φιλίτσα να καλουπώνει με μαδέρια ένα νοητό τετράγωνο στη γωνία του κήπου, ενώ ο παππούς Ανέστης ανακάτευε με ένα ξυλαράκι το τσιμέντο ταχείας πήξεως.

-Εγώ δε φταίω, η μάνα σας με έβαλε, απολογήθηκε ο παππούς.

-Μάνα, τι κάνεις εκεί? την ρώτησε η Μαρίκα.

Η γιαγιά Φιλίτσα ατάραχη, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το καλούπωμα, εξήγησε ήρεμα ότι ετοιμάζει μια αυτοσχέδια κομποστιέρα. Τους εξήγησε αναλυτικά τα οφέλη της οικιακής κομποστοποίησης, ότι όλο το οργανικό απόρριμμα από την λειτουργία του σπιτιού θα έπρεπε να απορρίπτεται εκεί, μαζί με τυχόν κηπαία και κλαδέματα, ώστε – με αερόβια χώνευση – να δημιουργηθεί κόμποστ υψηλής ποιότητας, το οποίο στη συνέχεια θα χρησιμοποιούσε ως λίπασμα στην μονάδα βιολογικής καλλιέργειας για την οποία είχε ήδη υποβάλλει αίτηση για επιδότηση από το «ΕΣΠΑ 2153 – Κυκλική Οικονομία στην Τρίτη Ηλικία».

– Άλλωστε, συμπλήρωσε η γιαγιά Φιλίτσα, σε δύο μήνες έχουμε δημοτικές εκλογές. Δεν είναι δυνατόν μια υποψήφια Δήμαρχος με τους Οικολόγους-Βεραμάν, να μην κάνει η ίδια ανακύκλωση. Και πες σε αυτόν τον κωλόγερο να ανακατεύει πιο γρήγορα το τσιμέντο.

Τα δυό ζευγάρια απομακρύνθηκαν διακριτικά, συμβουλεύοντας την γιαγιά Φιλίτσα να προσέχει με τα μαδέρια και τον μπαρμπα Ανέστη να ανακατεύει πιο κεφάτα.

Τα πράγματα ήταν λοιπόν πολύ σοβαρότερα από ότι φαντάζονταν. Πρώτα ήταν η επίθεση στον παππού. Μετά το πόστερ της Γκρέτα. Ύστερα η κομποστιέρα και η επιδότηση από το ΕΣΠΑ. Και τώρα, άλλη τρέλα κι αυτή, η ιδέα της να κατέβει για δήμαρχος. Άκου εκεί ιδέα! Γυναίκα-δήμαρχος στο Νέο Ζευγολατιό! Οι Ζευγολατιώτες ήταν πάντα πολύ προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά σε όλα υπάρχει κι ένα όριο. Βεβαίως οι γυναίκες – ακόμα και οι γριές – είχαν ίσα δικαιώματα. Και υπήρχε πλήθος νόμων, εγκυκλίων ακόμα και επιδοτήσεων για να διασφαλιστεί η ισότητα των φύλων. Αλλά – και όλοι το γνώριζαν αυτό – όλα αυτά τα δικαιώματα δόθηκαν για ένα και μόνο λόγο: για να σταματήσουν οι γυναίκες να γκρινιάζουν, δε δόθηκαν για να τα εξασκούνε κιόλας, αυτά τα ζητήματα ήταν λελυμμένα εδώ και δύο αιώνες, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Κάτι λοιπόν πρέπει να συνέβη κατά την τηλεμεταφορά. Ίσως το data file που εγκατέστησαν στην γιαγιά τη Φιλίτσα να ήταν corrupted. Ίσως μπερδέψαν το δικό της data file με κάποιου άλλου. Αποφάσισαν λοιπόν να πάρουν το αεροκίνητο και να πάνε επιτόπου στο Hub Νέας Κορίνθου να διαμαρτυρηθούν.

Για κακή τους τύχη όμως, η μέρα εκείνη ήταν 12 Δεκεμβρίου, του Αγίου Σπυριδώνου. Σύμφωνα λοιπόν με το Νόμο 123.456/2151 «Εξορθολογισμός Εορτών και Αργιών και άλλες διατάξεις», κάθε Νέα Περιοχή είχε έναν πολυούχο, η ημέρα εορτής του οποίου καθιερωνόταν ως αργία. Για την Νέα Κόρινθο, η ημέρα αυτή ήταν η 29^η Ιουνίου, των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Σύμφωνα όμως με τον νεό Νόμο, όταν αυτή η εορτή έπεφτε Σάββατο ή Κυριακή, η αργία μεταφερόταν σε άλλη ημερομηνία – της ελεύθερης επιλογής του οικείου Νέου ΟΤΑ – με την προϋπόθεση ότι πρόκειται πάλι για Άγιο του ιδίου φύλου (για λόγους gender equality). H προσωρινή διοικούσα επιτροπή της Νέας Κορίνθου (καθώς οι πρώτες εκλογές θα γίνονταν το 2.153) είχε λοιπόν αποφασίσει – ερήμην των Χωραφοπουλαίων – ότι επειδή η 29^η Ιουνίου έπεσε Κυριακή, η αργία να μεταφερθεί για την 12^η Δεκεμβρίου, του Αγίου Σπυρίδωνα, την μέρα ακριβώς που αποφάσισαν οι Χωραφόπουλοι να πάνε στο Hub Νέας Κορίνθου για παράσταση διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να γυρίσουν στο σπίτι άπραγοι.

Το βράδυ επεφύλαξε και άλλες εκπλήξεις, με τη γιαγιά Φιλίτσα να ετοιμάζει φαγητό μόνο για τον εαυτό της – μπάμιες με σως κουρκουμά – να αρνείται να πάρει τα χάπια της πίεσης, και να επιμένει να βάλουν να δούνε όλοι μαζί το Έριν Μπρόκοβιτς στο Νέτφλιξ.

Το επόμενο πρωί, Γιάννης, Μαρίκα, Λευτέρης και Πολυξένη κατσικώθηκαν από τις 7 το αξημέρωτο στον γκισέ του Hub Nέας Κορίνθου, απαιτώντας να δούνε τον Υπεύθυνο Τηλεμεταφοράς. Ο κύριος Κασιός, ένας μεσήλικας ιδιαίτερα καταδεκτικός ανθρωπάκος, τους πέρασε στο γραφείο του, τους πρόσφερε εσπρέσσο και άκουσε την ιστορία τους με προσοχή.

Όχι, η περίπτωση να είχε γίνει λάθος στο data file ήταν απολύτως εκτός συζήτησης. Λάθη τέτοια δεν γίνονταν. Μόνο μια περίπτωση λάθους είχε καταγραφεί σε ολόκληρη τη Νέα Κορινθία και αυτή ήταν άλλου είδους και αποκαταστάθηκε αμέσως. Είχε συμβεί στη διάρκεια της πρώτης φουρνιάς τηλεμεταφοράς, όπου ο 90χρονος γιατρός Ρουφογάλης εκ Βραχατίου προσήλθε στο Hub διαμαρτυρόμενος ότι το δεξί του πόδι ήταν 38 νούμερο και τα νύχια των ποδιών του ήταν βαμμένα πράσινα περλέ. Μετά από ένα γρήγορο search εντοπίστηκε ότι το πόδι του είχε τηλεμεταφερθεί εκ παραδρομής στην κυρία Αντωνία Πυργάκη – απογόνου της αείμνηστης αοιδού Φιλιώς Πυργάκη, εξ Ασπροβάλτας – η οποία είχε βρεθεί αντιστοίχως με μια πατούσα 44 νούμερο και με ποδάγρα, έγινε επιτυχώς η ανταλλαγή και το πρόβλημα έληξε εκεί.

Αλλά πρόβλημα με το data file δεν είχε αναφερθεί ποτέ. Ούτε στο Νέο Ζευγολατιό, ούτε στην Νέα Κόρινθο, ούτε – όπως είδε στο κομπιούτερ του – στον πλανήτη ολόκληρο.

– Εκτός αν… μουρμούρισε ο κύριος Κασιός.

– Εκτός αν τι, γιατρέ? ρώτησε ξέπνοα η Μαρίκα.

– Εκτός αν το file της κυρίας Φιλίτσας έχει επιμολυνθεί με κάποιον ιό…. Πρέπει να αναφέρω το περιστατικό άμεσα στην Διαπλανητική Διοικούσα Επιτροπή και να μου φέρετε αύριο κιόλας εδώ την κυρία Φιλίτσα να την σκανάρουμε.

Στο αεροκίνητο κατά την επιστροφή δεν μιλούσε κανένας. Πώς θα το έλεγαν στην Φιλίτσα? Πώς θα της το εξηγούσανε? Θα δεχόταν να την πάνε για σκανάρισμα? Κι αν ήταν πάλι στα νεύρα της και τους έριχνε και καμιά μπάτσα, σαν αυτή που έχωσε στον μπαρμπα Ανέστη? Και άραγε, κάνανε καλά που αφήσανε τη γιαγιά μόνη της με τον παππού και τα εγγόνια?

Παρκάροντας το αεροκίνητο μπροστά στο σπίτι, πήραν μια πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Ο μπαρμπα Ανέστης ήταν δεμένο και φιμωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο στην άκρη του κήπου, πακτωμένος σε μια τσιμεντένια βάση, και στη μέση του γκαζόν η γιαγιά Φιλίτσα, ντυμένη με μια κατακόκκινη λουλουδάτη ρόμπα και κίτρινη κορδέλα στα μαλλιά στόλιζε με χριστουγεννιάτικες μπάλες την αροκάρια του κήπου (κάθε κήπος στο Νέο Ζευγολατιό, όπως και στο παλιό, είχε υποχρεωτικά μια αροκάρια) με την βοήθεια των τριών εγγονών, ενώ και οι τέσσερις χορεύαν γύρω από το δέντρο, με τη γιαγιά Φιλίτσα να ρουφάει με μανία ένα θηριώδες τρίφυλλο και να τραγουδάει ακαπέλα Τζάνις Τζόπλιν.

New Zevgolatio, we’ve got a problem.

Υ.Γ. 1. Η ζωγραφιά, από τον μάγο της εικόνας, του Οζ και της Ωραίας Ελένης, Βασίλη Γιοκουσκουμτζόγλου:

Στ’ απέραντο Διάστημα άστρο φωτάει λαμπρό,
το μαγικό κι’ υπέροχο Νέο Ζευγολατειό

Υ.Γ. 2. Μουσική Υπόκρουσις: Janis Joplin – Mercedes Benz