Big Ben

Πεθαίνουν κάποιες θείες, μεγάλες, ίσως πολύ μεγάλες σε ηλικία, και παίρνουν μαζί τους κάτι από σένα. Ίσως η τελευταία από αυτές τις θείες. Αυτές τις θείες τις γελαστές, που δεν είχαν κακή κουβέντα για κανένα, που οι πιτσιρικάδες τις λάτρευαν, γιατί έκαναν – κυρίως, αλλά όχι μόνο – ότι απαγορεύεται σε μια γριά να κάνει: Δηλαδή, να γελάει με την ψυχή της, να αγκαλιάζει τα λάθη σου, να τραγουδάει, να συγχωρεί, να μαγειρεύει με τρανς-λιπαρά, να βρίζει, να φέρεται σαν παιδί.

Όταν πεθάνει μια τέτοια θεία, το ξέρεις μέσα σου ότι τίποτα πια δε θάναι το ίδιο. Κάτι θα λείπει. Σαν να πας στο Λονδίνο και να έχουν γκρεμίσει το Μπιγκ Μπεν. Εσύ βέβαια την ώρα, θα μπορείς να τη δεις κι από το κινητό σου, αλλά ποιός χέστηκε για την ώρα. Λείπει αυτό που έκανε τη ζωή πιο όμορφη.

Πέθανε – γιατί δυστυχώς στον δικό μου μικρόκοσμο οι θείες έχουν το κακό συνήθειο να πεθαίνουν κι όχι να “φεύγουν” – και μας άφησε σύξυλους.
Εκείνη στην Ιερουσαλήμ της λήθης κι εμείς κάπου εδώ στη Μιχαλακοπούλου, στο ύψος του δεν καταπίνεται.

Αν ήταν εδώ ο Λεβαντής – που δεν είναι – θα μου υπενθύμιζε την (θεοπάλαβη) αρχή της “μη τοπικότητας” (non-locality principle), σύμφωνα με την οποία, δύο σωματίδια (πχ ηλεκτρόνια) που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, από τη στιγμή που ήρθαν σε επαφή, διατηρούν αυτή τη σύνδεση, ακόμα και όταν το ένα αποχωριστεί το άλλο, κατά τέτοιον τρόπο που οι ιδιότητες και οι κινήσεις του ενός, πάντα θα επηρεάζουν το άλλο, ανεξαρτήτως της απόστασης που πλέον έχουν.

Θα του απαντούσα ότι ο Αϊνστάιν για την αρχή αυτή είχε απαντήσει το περίφημο “ο Θεός δε παίζει ζάρια με το Σύμπαν”, κι αυτός θα μου έριχνε μια περιποιημένη χριστοπαναγία και θα μου έλεγε:

“Ε, τότε μαλάκα, κάτσε και πλάνταξε”.

Και θάχε και δίκιο.

Υ.Γ. Όταν η πορεία της κηδείας περνάει μέσα από το νησί ή το χωριό, οι άνθρωποι στα καφενεία και στα μαγαζιά βγαίνουν έξω και στέκουν βουβοί μέχρι να περάσει. Ακόμα κι οι πιτσιρικάδες, σταματάνε τη μπάλα, βάζουν τα χέρια σταυρωμένα μπροστά και περιμένουν. Δε χρειάζεται να ξέρουν ποιος πέθανε, για να υποκλιθούν στο ταξίδι του.

Εδώ ευτυχώς, στην πόλη του πσόφου, έχουμε άλλα, σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε.