Who let the Dogs out

“The average dog is a nicer person than the average person”

Θα τον βρείτε τυχαία, σε μια χριστουγεννιάτικη εκδρομή στο Καρπενήσι. Τα παιδιά ούτε 7 χρονών, αυτός 2 μηνών σκάρτος. Με δυο τεράστια λαμπερά μάτια, κατεβασμένα αυτιά κ μια ουρά να πηγαινοέρχεται σα swiffer.

Τα παιδιά θα ξετρελαθούν. Δε θα θέλουν δώρο για τα Χριστούγεννα, για την Πρωτοχρονιά, για τα γενέθλια, για του Αγίου Πνεύματος. Θα θέλουν το σκύλο. Θα ορκιστούν ότι εσύ δε θα ασχοληθείς καθόλου. Ποτέ. Αυτά θα τον ταΐζουν, θα τον ποτίζουν, θα τον βγάζουνε βόλτα.

Θα σε εκβιάσουν πιο αδίστακτα από ό,τι ο Ριζάι, αν είχε πιάσει όμηρο τη μάνα σου στην τράπεζα, την ώρα που έχει πάει να κάνει ενημέρωση βιβλιαρίου.

Θα αρνηθείς κατηγορηματικά.

Αυτά επίμονα, ξεροκέφαλα, ανυποχώρητα.

Εσύ ατάραχος. Ογκόλιθος. Μενίρ.

Θα σπάσεις.

Θα γυρίσετε σπίτι όλοι μαζί. Με τον σκύλο.

Ο σκύλος θα μεγαλώνει γρηγορότερα κι από φούντα σε θερμοκήπιο. Τα παιδιά θα είναι μικρά κ θα δυσκολεύονται στη βόλτα.

Θα τον βγάζεις εσύ κάθε βράδυ.

Τις νύχτες που θα είσαι ξεκούραστος και θα γουστάρεις μια όμορφη μεγάλη βόλτα με τον Αζόρ, αυτός μετά τα πρώτα 50 μέτρα θα σε τραβάει ολοταχώς πίσω προς το σπίτι, λες και έχει ξεχάσει ανοιχτό το θερμοσίφωνα.

Τα βράδια που θα είσαι καλεσμένος και θα θες να τον πας μια γρήγορη βόλτα, ο Αζόρ θα εμφανίζει μια πρωτοφανή δυσκοιλιότητα και θα αρνείται πεισματικά να χεσει, αν πρώτα δε περπατήσετε τόσο, μέχρι να αλλάξετε νομό.

Τα πράγματα σας όμως δε θα τα πειράζει ποτέ. Δε θα τρώει χαλιά, πόδια καρέκλας, μαξιλάρια. Θα φάει όμως με κέφι τη γούνα της πεθεράς σου στα γενέθλια της μικρής κ θα πηδήξει ορεξάτος το γόνατο της θείας Κούλας, που ονειρεύεσαι ότι θα σου γράψει τον ελαιώνα στο Ζευγολατιό.

Η κτηνίατρος θα σε διαβεβαιώσει ότι είναι κοντοτριχος κ δε μαδάει, αλλά εσυ θα βρίσκεις κομμάτια της γούνας του από το κοστούμι σου μέχρι το κεκ. Το σαλόνι σου θα έχει περισσότερες τρίχες, από ότι αν είχε καλέσει η γυναίκα σου στο σπίτι τον Κινγκ Κονγκ, για να κάνουνε μαζί χαλάουα.

Αν στα υπόλοιπα σκυλιά για να μάθουν τις βασικές εντολές θα αρκούσε ένα κομμάτι σαλάμι, ο δικός σου για να υπακούσει στο “κάτσε” θα πρέπει να του σερβίρεις σνίτσελ με πατατοσαλάτα κ να του υποσχεθείς ότι το βράδυ θα του φέρεις να πηδήξει τη Λάσσυ.

Τα παιδιά όμως σιγά σιγά θα μεγαλώσουν κ θα μπορούν επιτέλους να τον βγάζουν με άνεση βόλτα.

Αλλά δε θα τον βγάζουν. Γιατί θα έχουν διάβασμα, εγγλέζικα, μποξ, μπαλέτα, φιλενάδες, PlayStation.

Και θα βγαίνετε πάλι οι δυο σας. Ντουέτο.

Μέχρι που ένα απόγευμα, παραμονες Χριστουγέννων, εσυ μόλις θα έχεις γυρίσει από ταξίδι από την άλλη άκρη του κόσμου, συντρίμμι, θα μπεις στο σπίτι, αυτός ούτε που θα σηκωθεί από το χαλάκι του, θα σε κοιτάει λες κ δεν έφυγες ποτέ, εσύ θα πετάξεις βαλίτσα, θα φιλήσεις τα κληρονομάκια σου, τη γυναικούλα σου, θα σε παίρνουν αγκαλιές, αυτός ατάραχος στο χαλάκι του, μετά ο μεγάλος θα φύγει γιατί θα έχει μπάσκετ, η μικρή θα την κοπανήσει γιατί θα έχει πάρτυ, η γυναίκα σου θα πάει να σας φτιάξει καφέ κι εσυ, θα κάτσεις επιτέλους στον αγαπημένο σου καναπέ, κομμάτια.

Τότε αυτός, θα σηκωθεί από το χαλακι του, ήσυχα, αργά, θα σε πλησιάσει, θα ανεβεί επάνω σου κ θα σε πάρει μια αγκαλιά, πιο μεγάλη κι από κώλο επιτηρήτριας στις πανελλαδικές.

Και εκείνη τη στιγμή, εσυ δε θα θες ούτε δώρο για τα Χριστούγεννα, ούτε για την Πρωτοχρονιά, ούτε για τα γενέθλια σου.

Θα θες μόνο αυτόν τον σκύλο.

Και κάπου εκεί θα καταλάβεις ότι τελικά, εκείνα τα Χριστούγεννα, τα παιδιά σου αυτόν τον σκύλο, στον πήρανε δώρο για σένανε.