Ήρωες (όχι και τόσο) Μικροί

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου, στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου, ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου, ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.

Παύλος Σιδηρόπουλος – Ηλεκτρικός Θησέας

======================================

Υπήρξαν και εκείνοι που μπήκαν στη Νομική επί χούντας, εντάχθηκαν αμέσως στον φοιτητικό αντιδικτατορικό αγώνα, πρωτοστάτησαν στην κατάληψη της Νομικής, ήταν παρόντες στο Πολυτεχνείο, το μαύρο εκείνο βράδυ ένας μικρός αδερφός τους περίμενε τρομαγμένος στο σπίτι κι ένας μπαμπάς καρδιοχτυπούσε πάνω από το ραδιοφωνάκι – “θα τα σκοτώσουν τα παιδιά οι γαμημένοι οι αλήτες” – μπαινοβγαίναν μέχρι και την πτώση της χούντας στα κρατητήρια, στη Μεταπολίτευση δεν εξαργύρωσαν κανένα αγώνα, καμιά επανάσταση, καμία φάπα, παράτησαν τη Νομική κι έγιναν οικοδόμοι, παρέμειναν πιστοί στο δικό τους πολιτικό μανιφέστο, δεν προσκύνησαν ποτέ κανέναν αφέντη, παππά, καθοδηγητή, κομματικό ποκοπίκο, είδαν κι απόειδαν και απηύδησαν, και παράτησαν πόλεις και δομές και φωνές και κατέφυγαν σε μια κουκίδα απόμερη, μόνοι με το μπαϊράκι τους, τα όνειρα και την οικογένειά τους, και κάποια στιγμή – φορτωμένοι ίσως με τις διαψεύσεις και τις ενοχές όλου του κόσμου – αρρώστησαν, αρρώστησαν βαριά, πολέμησαν την ασθένεια λυσσαλέα – όπως είχαν μάθει να πολεμούν κάθε μηχανισμό που προσπαθούσε να τους επιβληθεί και να τους υποτάξει – πολέμησαν σαν σκυλιά, με συντροφιά την οικογένειά τους και 2-3 φίλους, πολέμησαν και νικήθηκαν, αλλά νικήθηκαν συνεπείς και περήφανοι, κι ας τους έταξε η πουτάνα η μοίρα ένα τέλος σκληρό και επώδυνο, και “έναν θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ, και μια κηδεία, σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες”.

Τουλάχιστον νικήθηκαν όρθιοι.

Υ.Γ.2. Μουσική Υπόκρουσις: Εγώ με τις ιδέες μου – Άσιμος / Λεονάρδου